… καθώς
που η ποίηση είναι θρησκεία για τολμηρούς,
ακριβώς γιατί
δε διαθέτει έτοιμους θεούς!
Με αφορμή τη
συμπλήρωση των εκατό χρόνων από τη
γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη το 1ο
Γενικό Λύκειο Λιβαδειάς πραγματοποίησε
την Παρασκευή το βράδυ στην αίθουσα του
Συνεδριακού της Κρύας μια από κάθε άποψη
μεστή και υποβλητική εκδήλωση δίνοντας
με τον πιο παραστατικό τρόπο τη δική
του απάντηση στα σκοτεινά ερωτήματα
των ημερών.
Για δυο περίπου
ώρες το πυκνό ακροατήριο έμεινε καθηλωμένο
να ακούει τον Έλληνα Λόγο του Νομπελίστα
ποιητή μέσα από προβολές, ομιλίες,
απαγγελίες και μελοποιημένους στίχους
με προσεγμένη οργάνωση και υψηλών
προδιαγραφών απόδοση κυρίως από την
πλευρά των μαθητών, τέτοια που έκανε
τον κεντρικό ομιλητή της βραδιάς
συγγραφέα κο Νικήτα Παρίση να τη θεωρήσει
εφάμιλλη των όσων έγιναν σε όλη τη
διάρκεια της χρονιάς προς τιμήν του
Οδυσσέα Ελύτη περιλαμβανομένων και
εκείνων που έγιναν στη Μυτιλήνη στο
σπίτι - και νυν μουσείο- που μεγάλωσε ο
Ελύτης.
Μετά το
χαιρετισμό του Διευθυντή Δευτεροβάθμιας
εκπαίδευσης κου Τσούρα Ιωάννη την
εκδήλωση άνοιξε με σύντομη εισαγωγική
ομιλία- ορίζοντας το πλαίσιο- ο φιλόλογος
κος Σαλούστρος Δημήτρης που μαζί με την
επίσης φιλόλογο κα Κατσικογιάννη Βάσω
οργάνωσαν και την όλη εκδήλωση.
Αγαπητοί
φίλοι σημείωσε ο κος Σαλούστρος δεν
ήταν καθόλου απαραίτητο να βρεθούμε
στο μάτι του κυκλώνα για να θυμηθούμε
τους ποιητές. Οι ποιητές είναι το ίδιο
γόνιμα αναλώσιμοι, πέρα από τις στοχαστικές
τους επισημάνσεις και τις προφητικές
τους κάποτε υπηρεσίες, και μόνο για τη
χαρά της ανάγνωσης και μόνο για την
εικονοπλαστική δύναμη της γλώσσας στη
χώρα που εκτείνεται πέραν της όποιας
νοηματικής σηματοδότησης Και πιο κάτω
Με
την έννοια αυτή η ποίηση επιχειρεί να
μας επαναφέρει στην πρωτεϊκότητα, κύριο
στοιχείο της οποίας είναι το δέος
απέναντι στο μυστήριο και το θαύμα κι
αυτό χωρίς τις μεταφυσικές διευκολύνσεις
της θρησκείας. Και η τέχνη,(ποίηση) αν
μπορώ έτσι να το πω, είναι θρησκεία για
τολμηρούς, ακριβώς γιατί δε διαθέτει
έτοιμους θεούς!
Ακολούθησε
προβολή της εργογραφίας του ποιητή (17
εν όλω ποιητικές συλλογές) και προβολή
ενός μέρους του ντοκιμαντέρ της Ιουλίτας
Ηλιοπούλου με τίτλο «ο κήπος βλέπει».
Η εναλλαγή των εικόνων ζωγραφισμένων
και φυσικών και ποίησης Ελύτη
υπομνηματισμένη από την ποιητική αφήγηση
του Δημήτρη Καταλειφού και της Ιουλίτας
Ηλιοπούλου, δημιούργησε ατμόσφαιρα
ποιητικής μαγείας.
Ύστερα ήρθαν
τα παιδιά με απαγγελίες, μονωδιακή και
χορωδιακή απόδοση ποίησης και το πρώτο
μέρος έκλεισε με τη συγκλονιστική
απαγγελία του ποιήματος «Μονόγραμμα»
από την κα Κατσικογιάννη Βάσω.
Το λόγο είχαν
στη συνέχεια οι δυο καθηγητές που με τη
μεσολάβηση του ΕΚΕΒΙ ( Εθνικού Κέντρου
Βιβλίου) είχαν έρθει από την Αθήνα.
Και πρώτα ο
κος Μιχαηλίδης Μάριος υπογράμμισε την
οικουμενική διάσταση της Ελληνικότητας
στη σημαντική του Ελύτη και απήγγειλε,
όπως ξέρουν και απαγγέλουν οι
ποιητές-ποιητής και ο ίδιος- από τις Έξι
και μια τύψεις για τον ουρανό ένα
απόσπασμα από τον Ύπνο των γενναίων.
Η κορύφωση
ήρθε με τον κο Νικήτα Παρίση, συγγραφέα
και μελετητή του έργου του Ελύτη, ο
οποίος σε εκπληκτικά Ελληνικά-εκτός
κειμένου-μίλησε για τον «Αίθριο και
Στοχαστικό» Ελύτη, καταφεύγοντας στη
σοφία της απλότητας και την υποβλητικότητα
της προσωδιακής προφοράς του λόγου.
Αδρομερώς
σκιαγραφώντας την ποιητική διαδρομή
του Ελύτη σημείωσε:
Την
πρώτη ποίηση του Ελύτη, δηλαδή μέχρι
και το 1959, θα τη χαρακτήριζα ποίηση των
ανοιχτών και των χαρούμενων χρωμάτων,
του αίθριου και του γαλάζιου λόγου, του
ανοιχτού, του λευκού , του γλαυκού και
του λάμποντος όρου, που παραπέμπει στην
αίθρια και φωτεινή μαγεία του Αιγαίου.
Όμως, αυτή η ποίηση της ευφροσύνης και
της νεανικής ευφορίας, που δεν ξέρει
και αγνοεί το γκρίζο και το σκοτεινό
και τις πληγές των ρυτίδων, έγινε η
αφορμή και η αιτία μιας σχεδόν παγιωμένης
αντίληψης: ότι δηλαδή ο Ελύτης είναι ο
αίθριος ποιητής, που παίζει γελαστικά
και πρόσχαρα με την ομορφιά της ζωής,
που αγνοεί τη σκοτεινή, την αθέατη πλευρά
της Σελήνης και απεικονίζει μόνο τη
φωτεινή.
Υπάρχει
όμως, και η μετά το 1959 ποίηση του Ελύτη
που:
Αφήνει το λυρισμό του «εγώ» και περνάει
στο συλλογικό δράμα, στην περιπέτεια
του «εμείς».
Αφήνει
το γεωγραφικό, λυρικό προσδιορισμό του
Ελληνικού χώρου και αντικρίζει πλέον
την Ελληνική γη και ως τοπίο Ιστορικής
περιπέτειας.
Αφήνει
την αιθρία της ερωτικής αύρας και η
ποίηση του πλέον γειώνεται και σκύβει
να δει τα βάσανα των ανθρώπων. Ο ποιητικός
λόγος δραματοποιείται.
Όμως τι τα θες
υπάρχουν πάντα τα παιδιά. Δουλεμένες
φωνές, κάποιες και από τη θεατρική
παιδεία εξακολούθησαν να απαγγέλουν,
καλλιεργημένες φωνές, κάποιες από
προηγούμενη θητεία από τις σχολικές
εορτές ολοκλήρωσαν ανεβάζοντας
κυριολεκτικά τον ποιητικό λόγο στο
επίπεδο του ύμνου και απογειώνοντας το
ακροατήριο. …. «της αγάπης αίματα με
πορφύρωσαν»!
Τα παιδιά αυτά
έχουν και ονόματα. Ήταν :
Στην παρουσίαση
της εργογραφίας: η Ανδριάννα Λούτσα.
Στις απαγγελίες:
η Γεωργιάννα Κοντογιάννη, η Όλγα Γιάνο,
η Αθηνά Καγιά, η Μαρία Κουτή, η Αθηνά
Κοτσώνα, η Βίκυ Ευαγγελίου.
Στη χορωδία: ο
Βασίλης Ντουρντουρέκας, η Μαρία Ρούσσαρη,
ο Γιάννης Μπαμπαλούκας, η Κατερίνα
Τσιάτη, η Ανθίππη Πασσά, η Χρυσάνθη
Τόγια, η Ηλέκτρα Δημακοπούλου.
Στην ορχήστρα:
Στα πλήκτρα: ο
Θάνος Μάρκος
Στο φλάουτο: η
Ευσταθία Κοϊτσάνου,
η
Κατερίνα Τσιάτη
Στην κιθάρα: ο
Νίκος Πασαλίδης
Στο βιολί:
η Όλγα Ευθυμίου.
Αυτά τα παιδιά
αραίωσαν τη ομίχλη, για να ξαναβγεί «ο
ήλιος ο πρώτος»,
πρόβαλλαν
εκπροσωπώντας το Σχολείο τους και εκείνο
τους το ανταποδίδει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου