C.Dickens “A Christmas Carol»

Στην πρώιμη βικτωριανή περίοδο στη Βρετανία, ο εορτασμός των Χριστουγέννων βρισκόταν σε παρακμή. Οι μεσαιωνικές παραδόσεις των Χριστουγέννων, που συνδύαζαν την γέννηση του Ιησού με τις αρχαίες Ρωμαϊκές γιορτές Saturnalia και του γερμανικού χειμερινού εορτασμού του Yule, αντιμετωπίζονταν ως παγανιστικές και με αυξανόμενη καχυποψία από τους πουριτανούς. Οι τελευταίοι θεωρούσαν ότι αν τα Χριστούγεννα εορτάζονταν με την καθολική συμμετοχή του πληθυσμού, οι λαϊκές τάξεις θα μεθούσαν και θα εκτραχύνονταν σεξουαλικά. Πέραν αυτών, η Βιομηχανική Επανάσταση, που βρισκόταν τότε σε πλήρη εξέλιξη, άφηνε πολύ λίγο χρόνο και καθόλου χρηματα στους εργάτες για τον εορτασμό των Χριστουγέννων. O πρίγκιπας Αλβέρτος ήταν αυτός που εισήγαγε το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου από την Γερμανία, όπως επίσης επέβαλε την αναβίωση των χριστουγεννιάτικων τραγουδιών και καλάντων, αλλά και την ανταλλαγή Χριστουγεννιάτικων καρτών, αφού η πρώτη εμφανίστηκε στη βικτωριανή Βρετανία την δεκαετία του 1840.

Το αριστουργηματικό, όμως, έργο του Dickens “A Christmas Carol» (1843) ήταν αυτό που αναζωογόνησε την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, τόσο στη Βρετανία (και εν συνεχεία στην Ευρώπη) όσο και στην Αμερική. Ο ρεαλιστικός τρόπος με τον οποίο περιέγραψε ο Dickens τις γιορτές, ως μια περίοδο, δηλαδή, όπου όλοι είναι ευγενικοί, καλοί και φιλάνθρωποι και σκέφτονται τον διπλανό τους σαν τον εαυτό τους, ήταν αυτό που ζέστανε περισσότερο τις καρδιές των συμπατριωτών του και αποθέωσε το κείμενό του.
ο φθινόπωρο του 1843, ο συγγραφέας και η σύζυγός του Kate βρίσκονταν σε απελπιστική οικονομική κατάσταση. Περίμεναν το πέμπτο τους παιδί, ενώ έπρεπε να δίνουν χρήματα και για μια μεγάλη υποθήκη στο σπίτι τους στο Devonshire. Ξεκίνησε να γράφει τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» τον Οκτώβριο, σταδιακά δέθηκε πολύ με τους χαρακτήρες της ιστορίας του, στο σημείο να κλαίει, να γελάει και να κλαίει ξανά, όπως έλεγε κι ο ίδιος, γράφοντάς την. Τελείωσε έξι εβδομάδες αργότερα. Πλήρωσε μόνος του τα έξοδα της έκδοσης του βιβλίου κι επέμεινε σε πολυτελές εξώφυλλο και εικονογράφηση, αλλά πούλησε το βιβλίο σε χαμηλή τιμή για να μπορούν όλοι να το αγοράσουν.

Έτσι γράφτηκε η πρώτη σελίδα του σύγχρονου μυθιστορήματος. Ξαναδιαβάζουμε τη ΔΙΚΗ και συζητάμε με τον Δημήτρη Στεφανάκη το θέμα "Ο Κάφκα και το τέρας της γραφειοκρατίας"

Προσθήκη λεζάντας

 Διαβάστε περισσότερα

130 χρόνια από τη γέννηση του Φραντς Κάφκα

της Λαμπρινής Κουζέλη  

Ο Κάφκα γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1883. Σαρανταένα χρόνια μετά, και ταλαιπωρημένος από τη φυματίωση πέθανε από ασιτία όπως ο εμπορικός αντιπρόσωπος Γκρέγκορ Σάμσα, ο άνθρωπος-κατσαρίδα που πρωταγωνίστησε στη νουβέλα του «Η μεταμόρφωση (1915).
 Γεννημένος στην Πράγα, στις 3 Ιουλίου του 1883, ο τσεχο-εβραίος συγγραφέας Φραντς Κάφκα ανήκει στη χορεία των πιο επιδραστικών λογοτεχνών του 20ού αιώνα. Είναι ο κατεξοχήν εκφραστής του εξπρεσιονισμού και ο πεζογράφος που ανανέωσε το είδος του φανταστικού αφηγούμενος αγχώδεις, εφιαλτικές καταστάσεις που αποδίδουν χαρακτηριστικά τις νέες συνθήκες ζωής στη νεωτερική εποχή

Μαραθώνιος δημιουργικότητας στο MEDIA LAB της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς (6 & 7/12/13)

"Θάνατος στη Βενετία" του Λουκίνο Βισκόντι από την Κινηματογραφική Λέσχη Λιβαδειάς

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ

ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013 9.00 ΜΜ.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ (ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ 5)

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ

ΤΟΥ ΛΟΥΚΙΝΟ ΒΙΣΚΟΝΤΙ

Ενας Γερμανός συνθέτης φθάνει για ανάπαυση στη Βενετία. Μια απροσδόκητη συνάντηση θα αλλάξει τη ζωή του δραματικά, ανήμπορος ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο. Η βασανιστική ιστορία ενός ανθρώπου παθιασμένου με την ιδανική ομορφιά. Αριστουργηματική ταινία βασισμένη σε νουβέλα του Τόμας Μαν, όπου ο κεντρικός χαρακτήρας βασίζεται στην προσωπικότητα του συνθέτη Γκούσταβ Μάλερ.Ο Βισκόντι πήρε το μυθιστόρημα του Τόμας Μαν, το τροποποίησε και συνέθεσε αυτό το κινηματογραφικό αριστούργημα, που μας μιλά για την πορεία προς την τρέλα και το θάνατο ενός ανθρώπου που αντίκρυσε την απόλυτη ομορφιά και τον θάνατο μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης.
Υπό τον ήχο των μελωδιών του Μάλερ και με σκηνικό διάκοσμο μια Βενετία γεμάτη από σκουπίδια, κατεξοχήν πόλη του θανάτου, αφού καθημερινά, αργά και σταθερά βυθίζεται στο νερό και στην καταστροφή της, ο Βισκόντι ενορχηστρώνει ένα ανεπανάληπτο οπτικό ρέκβιεμ, που από κάποιους θεωρήθηκε καλύτερο και από το βιβλίο στο οποίο στηρίχθηκε. Η ταινία είναι η ελεύθερη παράφραση των περίφημων στίχων του Πλάτωνα: "Αυτός που με τα μάτια του ένοιωσε την ομορφιά, είναι έκτοτε προορισμένος να πεθάνει".

Παρουσίαση των βιβλίων του Τεύκρου Μιχαηλίδη στο "Εμβόλιμον" την Παρασκεύη 15 Νοεμβρίου

Τα τέσσερα χρώματα του καλοκαιριού

Στη δίνη των γεγονότων του ταραγμένου εικοστού αιώνα, τρεις μεγάλοι έρωτες κι ένα "περιθωριακό" μαθηματικό πρόβλημα συνθέτουν τον καμβά του νέου μυθιστορήματος του Τεύκρου Μιχαηλίδη.

Κινηματογραφική Λέσχη Λιβαδειάς- Προβολή της ταινίας " Τα μυθικά πλάσματα του Νότου" του Μπεν Τζάιτλιν

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ  
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013 9.00 ΜΜ. - ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ (ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ 5)

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

ΤΑ ΜΥΘΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

ΤΟΥ ΜΠΕΝ ΤΣΑΪΤΛΙΝ

                                    

Σε μία ξεχασμένη αλλά δυναμική κοινότητα, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, ζει η εξάχρονη Χάσπαπι στο όριο της ορφάνιας. Η μητέρα της έχει φύγει από καιρό, ο πατέρας της είναι ένας άγριος σε διαρκές ξεφάντωμα, κι εκείνη έχει αφεθεί στην τύχη της σε ένα απομονωμένο περιβάλλον γεμάτο ημιάγρια ζώα. 

Σαν σήμερα ... Νίκος Εγγονόπουλος

 Ο Νίκος Εγγονόπουλος του Παναγιώτου (21 Οκτωβρίου 1907 - 31 Οκτωβρίου 1985) ήταν Έλληνας καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής. Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους της γενιάς του '30, ενώ αποτέλεσε και έναν από τους κύριους εκφραστές του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Το έργο του περιλαμβάνει ακόμα μεταφράσεις, κριτικές μελέτες και δοκίμια.

Ο Νίκος Εγγονόπουλος γεννήθηκε στις 21^ηΟκτωβρίου του 1907, στην Αθήνα από πατέρα ελληνικής καταγωγής της πόλεως Ελμπασάν, της σημερινής Αλβανίας (πολλές φορές εκείνη την εποχή της εμφάνισής του τον αποκαλούν, κοντά στο ‘’Κωνσταντινοπολίτη’’ και ‘’Αλβανό’’) . Πέθανε πάλι στην Αθήνα στις 31 Οκτωβρίου του 1985.

Ο Εγγονόπουλος μέσα απ’ τον υπερρεαλισμό/σουρεαλισμό της τέχνης του, δίνει το διαχρονικό πρότυπο του αγωνιζόμενου ανθρώπου, χωρίς τους περιορισμούς φυλής, χώρας ή εποχής.

Ένα ενδεικτικό απόφευγα του ήταν: ‘’Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε-γέλασε’’!

Ο Εγγονόπουλος, με την εντιμότητα, το ήθος, την απεριόριστη θέρμη του και την σπάνια μόρφωσή του, κατάφερε να δώσει το Ελληνικό πρόσωπο του Υπερρεαλισμού.

Θεώρησα δε σπουδαιότερο να αντιγράψω τον λόγο του (ώστε να μπορέσουμε ν καταλάβουμε πόσο μεγάλος εργάτης της τέχνης ήταν) μέσα απ’ τη ποιητική του συλλογή ‘’Ποιήματα’’ κι ας σας κουράσω λίγο…

Ἀπὸ τὴ συλλογὴ «Ποιήματα», ἔκδ. Ἴκαρος, Ἀθήναι 1994.

Είμαι ζωγράφος και ποιητής!
Ως είμαι ζωγράφος το επάγγελμα, και θεωρώ άλλωστε την ποίηση σαν ζήτημα εντελώς προσωπικό, δεν ένοιωσα ποτέ κανενός είδους επιθυμία να ιδώ τα ποιήματά μου δημοσιευμένα. Μου αρκούσε, κυρίως, που τα έγραφα. Κατόπιν, βέβαια, δεν είχα καμιάν αντίρρηση ναν τα διαβάσω σε κάναν φίλο, ενίοτε σε μικρό κύκλο ακροατών, δυο-τρεις το πολύ, που μου το ζητούσαν. Πάντως δε θα έστεργα ποτέ ναν τα δώσω για τύπωμα πριν από τα μέσα του 1938. Ήταν η χρονιά όπου ετελείωνα τις εργαστηριακές μου σπουδές στη ζωγραφική. Μαθήτευα πλησίον του Κωνσταντίνου Παρθένη, και το εύρισκα άπρεπο απέναντι στον σεβαστό κι αγαπητό δάσκαλο να θέλω να εκδηλωθώ προσωπικά, και μάλιστα σε διαφορετική «σχολή», τον υπερρεαλισμό, την στιγμή που καταρτιζόμουνα κοντά του για το μελλούμενο καλλιτεχνικό μου στάδιο. Δεν πιστεύω να ήτανε και αντίθετο στην επιθυμία του μεγάλου Παρθένη να βλέπη τους μαθητάς του, μετά το πέρας, όμως, των σπουδών τους, να παίρνουν τον δικό τους δρόμο, σύμφωνα με την ιδιαίτερή τους διάθεση και τις ιδιαίτερές τους κλίσεις. Όταν ο χαριτωμένος ποιητής Απόστολος Μελαχρινός, προχωρημένο πια το καλοκαίρι του 1938, μου εζήτησε ποιήματα για ναν τα περιλάβη σε τεύχος του περιοδικού του Κύκλος, τότε το μπορούσα, και του έδωσα αρκετά της παραγωγής μου εκείνης της χρονιάς, να διαλέξη όσα ήθελε. Του ήρεσαν τόσο («Τα αρέσω», μου είπεν αυτολεξεί), όπου, όχι μόνο δημοσίεψε πολλά στο αμέσως επόμενο τεύχος του Κύκλου, αλλά προσφέρθηκε και επέμεινε και να βγάλη σε βιβλίο, πάλι στις εκδόσεις του Κύκλου, όλα όσα του είχα δώσει… Αλλά, με την εμφάνιση του βιβλίου, το «σκάνδαλο» το εκσπάσαν υπερέβαινε όχι μόνο κάθε τι το ανάλογο που είχε ποτέ φανερωθή στα ελληνικά γράμματα, αλλά και τις προβλέψεις της πιο τολμηρής φαντασίας. Αστραπιαίως έλαβε τέτοιαν ένταση και τέτοιες διαστάσεις, που κι ο ίδιος ο «ανάδοχός» μου, ο Μελαχρινός, τα έχασε. Αυτός, όπου με κανένα τρόπο δεν μπορούμε να πούμε ότι του έλειψε ποτέ η λεβεντιά. Δεν ανήγγειλε την έκδοση ούτε, ποτέ, περιέλαβε το βιβλίο στους καταλόγους των εκδόσεων του Κύκλου, που δημοσίευε τακτικά, πίσω, στο εξώφυλλο του περιοδικού…

(Ο Εγγονόπουλος πρωτοεμφανίστηκε στα Γράμματα το 1938 από τις σελίδες του περιοδικού Ο Κύκλος που εξέδιδε ο ποιητής Απόστολος Μελαχρινός. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε η πρώτη ποιητική του συλλογή ‘’Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν’’, η οποία προκάλεσε εντονότατες αντιδράσεις και έλαβε την έκταση φιλολογικού σκανδάλου. 

Παρά το θόρυβο, ο Εγγονόπουλος θα τυπώσει το 1939 την επόμενη συλλογή του Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής, βιβλίο το οποίο θα επιβεβαιώσει τη γνησιότητα και την ιδιαιτερότητα της ποιητικής του φωνής.)…

Περιοδικά, εφημερίδες, le premier chien coiffe venu, παρωδούσαν και αναδημοσίευαν, κοροϊδευτικά, τα ποιήματά μου. Μια δε εφημερίδα, από τις μεγάλες, δεν θυμούμαι τώρα ποια, αυθαδέστατα, ποδοπατώντας κάθε ιδέα πνευματικής, τέλος πάντων, ιδιοκτησίας, αναδημοσίευσε, σε μια ή δυο συνέχειες… ολόκληρο το βιβλίο! Συνοδεία, πάντοτε, χλευαστικών και κακεντρεχών, όσο κι επιπόλαιων, σχολίων. Ποτέ δεν μ’ ενδιέφεραν η φήμη, η δόξα.

 Μόνος πόθος μου: να περνώ πάντα απαρατήρητος, αν δεν το μπορούσα ευχάριστος, ανάμεσα στους συγκαιρινούς μου «συνοδίτας». Κι όμως άκουσα κι αυτή την κουβέντα, που μου εξετόξευσε, δεν ξέρω πια σε τι φύλλο, αγανακτισμένος «φιλολογικός» του συνεργάτης: «Εγγονόπουλε, πάψε πια να βασανίζεσαι και να μας βασανίζης!» Αν η ζωή μου είναι αφιερωμένη στη ζωγραφική και στην ποίηση, είναι γιατί η ζωγραφική και η ποίησις με παρηγορούν και με διασκεδάζουν. Έτσι και τότε, παρ’ όλη την απογοήτευσή μου, εξακολουθούσα ανελλιπώς να ζωγραφίζω, «να γράφω» ποιήματα. Κι όταν, μεσούντος του 1939, ο μακαρίτης Τάσος Βακαλόπουλος, Ναυπλιεύς, μου πρότεινε να μου δημοσιεύση συλλογή, του παρέδωσα τα ποιήματα των Κλειδοκυμβάλων της Σιωπής, που κυκλοφόρησαν στο τέλος της ίδιας εκείνης χρονιάς.
Εδώ πρέπει να πω πως, αν δεν εδαπάνησα ποτέ τίποτα για τη δημοσίευση των ποιημάτων μου, δεν απεκόμισα και ποτέ κανένα απολύτως υλικό όφελος απ’ αυτά.

Με τις ίδιες, αν όχι κι εντονώτερες αντιδράσεις, υπεδέχθησαν, τη νέα μου συλλογή, οι «πνευματικοί» κύκλοι των συμπολιτών. Γεγονός άξιο να εξαρθή όλως ιδιαίτερα, αν ληφθή υπ’ όψη ότι οι καιροί, τώρα, ήσαν μάλλον δύσκολοι: στη Δύση ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ήδη αρχινισμένος, και, στον αττικόν ορίζοντα, είχαν μαζευτεί απελπιστικά μαύρα σύννεφα, που μηνούσαν πολύ προσεγγίζουσες συμφορές.
Τώρα, ποιοι οι αποτελούντες τ’ οργισμένο πλήθος, που με καταδίκαζε κι εμένα; Οι αιώνιοι, οι γνωστοί, οι συνηθισμένοι. Πριν απ’ όλα οι αδιάφοροι, που οι συνήθεις ασχολίες τους είναι τελείως άλλες και για τους οποίους: πνεύμα, ποίησις, τέχνες, είναι άφραγο χωράφι, όπου πιστεύουν ότι δικαιούνται να μπαίνουν ως το κρίνει το κέφι τους, ν’ ανοηταίνουν, να «σπαν πλάκα» κατά το δη λεγόμενο. Μάλιστα όταν βρεθούν και καλοθελητές να τους εμπνεύσουν και ναν τους κάμουν την αρχή!… Γιατί από μόνοι τους δεν θα «επεσήμαιναν» τα αξιοκατάκριτα, τ’ αξιογέλαστα: δε θα μπορούσαν, ίσως και δεν θα τολμούσαν2. Ύστερα οι «νερόβραστοι», αυτοί που πιθανόν να έχουν κάποιο μικρό ενδιαφέρον για μιαν ελάχιστη περιοχή της τέχνης και που, μέσ’ στην άγνοια και την αμάθειά τους, την ημιμάθειά τους έστω, παίρνουν κι αυτοί το δικαίωμα να επιτίθενται και να βρίζουν μ’ όσους διαφωνούν. Έπειτα οι καθαρώς κακοί, που απονέμουν εις εαυτούς, έτσι, το δικαίωμα να βλάπτουν τους συνανθρώπους με κάθε πρόφαση. Αλήθεια, οι αναγνωρίζοντες εις εαυτούς δικαιώματα δεν αξίζουν και πολλά πράγματα: ο πραγματικά πνευματικός άνθρωπος καθήκοντα, και μόνο, παραδέχεται κι αναγνωρίζει στον εαυτό του. Για να δώσω μια σαφή εικόνα της όλης καταστάσεως, αντιγράφω από άρθρο γνωστού κριτικού, σχετικά με τον καιρό που λέω: «Την εποχή εκείνη των ακαθόριστων ακόμη αισθητικά και κριτικά όρων και αποχρώσεων της νέας ποίησης, οι δύο συλλογές του Εγγονόπουλου συμβάλανε αποφασιστικά για την τελειωτική αποκρυστάλλωση της έννοιας υπερρεαλισμός στην αντίληψη πολλών, σαν πνευματικό σκάνδαλο, δίχως προηγούμενο στην ιστορία της λογοτεχνίας μας. Ο Εγγονόπουλος έγινε από τότε στόχος μιας παράφορης κι αντιπνευματικής, στο βάθος, καταδρομής από χρονογράφους, επιθεωρησιογράφους, λόγιους, κριτικούς και ποιητές, που γρήγορα γενικεύτηκε σε τυφλή επίθεση κατά της νέας μας ποίησης και λογοτεχνίας. Μα ενώ σιγά-σιγά το έργο των άλλων άρχισε να γίνεται δεκτό “κατά δόσεις” σαν αληθινή και νέα ποίηση, στον Εγγονόπουλο δε δόθηκε ακόμη χάρη και τ’ όνομά του, στημένο στην πιο απλησίαστη περιοχή της λογοτεχνίας μας σαν κατηγορηματική απαγόρευση,…» κλπ. Και πρέπει να γίνη απόλυτα πιστευτός ο κριτικός μας, γιατί έχει τις πληροφορίες του από θετική πηγή. Ενώ, σήμερα, έχω την τιμή να τον συγκαταλέγω ανάμεσα στους πιο χαριτωμένους μου φίλους, φίλους και του προσώπου μου και της δουλειάς μου, πρέπει να ομολογήσω πως, τότε, μετριόνταν ανάμεσα στους πιο ανελέητους, στους πιο αδυσώπητους επιτιμητάς κι επικριτάς μου...  Πηγή

Η πρώτη απόπειρα του Μάνου Χατζιδάκι να μελοποιήσει ποιητικό κείμενο, την συναντάμε το 1945 στο ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου «Μπολιβάρ». Ο 20χρονος Μάνος Χατζιδάκις καταπιάνεται με την μελοποίηση του ποιήματος του Εγγονόπουλου και τραγουδάει μαζί του: «Μπολιβάρ"Μπολιβάρ δεν είσαι όνειρο
 
Είσαι η αλήθεια
Μπολιβάρ είσαι ωραίος, ωραίος σαν Έλληνας
Είσαι του Ρήγα, του Ρήγα Φεραίου παιδί,
Του Αντωνίου Οικονόμου και του Πασβαντζόγλου αδελφός

Είσαι ο λευτερωτής της νότιας Αμερικής
Ένα μονάχα είναι γνωστό, πως είμαι γιος σου.

Παρουσίαση του βιβλίου "Ξύλινα Χάλκινα Κρουστά" του Π. Σκουρολιάκου στο εντευκτήριο του Περιοδικού Εμβόλιμον

Κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις του Αυγούστου, δύο συλλογές διηγημάτων του Πάνου Σκουρολιάκου, με γενικό τίτλο “Ξύλινα, Χάλκινα, Κρουστά”.

Ο κόσμος του θεάτρου μπερδεύεται με τον κόσμο τής λογοτεχνίας δίνοντας κείμενα γοητευτικά, ξεχωριστά και με έντονο προσωπικό ύφος. Είναι διηγήματα με ιδιαίτερη και έντονη γραφή μιας άλλης εποχής γεμάτη μνήμες, συγκινήσεις, και συναρπαστικά χρώματα.

Η “Αγκούσα”, Κάλβος 1980 και η “Άδεια πλατεία”, Υάκινθος 1986, συναντήθηκαν σ’ αυτήν τη συγκεντρωτική έκδοση, κουβαλώντας το άρωμα του παρελθόντος και παραμένοντας το ίδιο ελκυστικές μέχρι σήμερα, για να ταξιδέψουνε προς το αύριο.

Τα διηγήματα “Ξύλινα, Χάλκινα, Κρουστά” είναι, όπως σημειώνει και ο ίδιος ο συγγραφέας: “Νεανικές αμαρτίες… Διηγήματα γραμμένα πριν από πολλά χρόνια… Επηρεασμένος από τους ποιητές της γενιάς του `70 και ιδιαιτέρως από τον Γιώργη Μαρκόπουλο”…

…“Μικρός, που έπαιζα στη φιλαρμονική του Παλαιού Φαλήρου και η μπάντα αποτελείτο από ξύλινα, χάλκινα και κρουστά όργανα, ονειρευόμουνα να γίνω ή ηθοποιός ή συγγραφέας. Ή και τα δυό…”.

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013 στις 8 μμ

στα Άσπρα Σπίτια Παραλίας Διστόμου

στο εντευκτήριο του Εμβολίμου

γίνεται η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου

σας περιμένουμε!!!

«Η εποχή του μεσοπολέμου στην Ευρώπη» το θέμα της συζήτησης στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

Το Bιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ,

Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 47 (πρώην Πεσ. Μαχητών), Λιβαδειά, τηλ.: 22610 23 136

και οι Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ,

με αφορμή το τελευταίο μυθιστόρημα του Στ. Δάνδολου,

Η ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

σας προσκαλούν σε μια συζήτηση με θέμα

«Η εποχή του μεσοπολέμου στην Ευρώπη»

Διαβάστε περισσότερα

Γιώργης Βαρλάμος

Έφυγε από τη ζωή, την Παρασκευή( 13/9/13)  σε ηλικία  91 ετών, ο  σπουδαίος ζωγράφος- χαράκτης Γιώργης Βαρλάμος. Συνέδεσε την πορεία του -κομμουνιστής ως το τέλος της ζωής του - με τους κοινωνικούς αγώνες, εκφράζοντας και ως καλλιτέχνης την ταύτιση της τέχνης με τις ανάγκες και τα δικαιώματα του λαού.

Σπούδασε ζωγραφική και χαρακτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλό του τον μεγάλο Γιάννη Κεφαλληνό. Στη δεκαετία του 1950 σπούδασε με υποτροφία στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι την τέχνη του βιβλίου (χαρακτική στο εργαστήριο Καμί), καθώς και την τέχνη του γραμματοσήμου στο Τεχνικό Κολέγιο Εστιέν, ενώ διακρίθηκε σε Διεθνή Διαγωνισμό της Λειψίας για την επιμέλεια βιβλίου με ποίηση του Πάμπλο Νερούντα.

Πέρα από τα αναρίθμητα ζωγραφικά και χαρακτικά έργα που φιλοτέχνησε, έχει επιμεληθεί καλλιτεχνικά ή έχει εικονογραφήσει, με χαρακτικά ή σχέδια, πάνω από 200 βιβλία, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της τέχνης του βιβλίου στη χώρα μας. Επίσης, έχει φιλοτεχνήσει δεκάδες αφίσες κοινωνικού περιεχομένου.

Συμμετείχε με τον Κεφαλληνό στη σχεδίαση και χάραξη των "Δέκα Λευκών Ληκύθων" του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου-  μνημειώδης έκδοση για την οποία εργάστηκαν ο Κεφαλληνός και οι μαθητές του Μοντεσάντου, Δαμιανάκης και Βαρλάμος.

Βιβλιοθεραπεία στην Δημόσια Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς

Ολοκληρώνεται η καλοκαιρινή εκστρατεία της βιβλιοθήκης Λιβαδειάς στο Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών

Φεστιβάλ Μύθων και Παραμυθιών

Πολιτιστικές Διαδρομές με μύθους και παραδόσεις της Βοιωτίας 

Η ζωή χωρίς το Τρίτο

Όταν “χάνεται” κάποιος δικός μας δεν το συνειδητοποιούμε αμέσως. Περνάνε ημέρες και κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε πως η απουσία του δεν είναι προσωρινή, πως έχει φύγει για πάντα. Κάπως έτσι νοιώθω και με το Τρίτο, με ένα μεγάλο κομμάτι του soundtrack της ημέρας μου μέχρι πρόσφατα. Τώρα η καθημερινότητα μου δεν είναι ίδια, ούτε εγώ άλλωστε. Η φτώχεια δεν αρκέστηκε σε ότι υλικό είχαμε γύρω μας, έπεσε σαν σκιά και στον πολιτισμό, τον ελάχιστο που διαθέταμε.
Μας κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί: τι νόημα μπορεί να έχει η λειτουργία ενός σταθμού με ακροαματικότητα κάτω από το 0,5%;  Ένας σταθμός που τον ακούει ένας στους διακόσιους ακροατές ραδιοφώνου. Και μπορεί να έχει και δίκιο.
Τι νόημα μπορεί να έχει ένας σταθμός που σε κρατά ξάγρυπνο για να ακούσεις τον Tennstedt να διευθύνει με τον μαγικό του τρόπο την 1^η  συμφωνία του Μάλερ; Ή τον πληγωμένο γίγαντα Klemperer να οδηγεί ζωντανά την Philharmonia Orchestra στην 9^η του Μπετόβεν. Τις Τέσσερις Εποχές του Vivaldi, ένα έργο από το οποίο δύσκολα κάποιος θα περίμενε εκπλήξεις, να το ακούει από τους Il Giradino Armonico για να διαπιστώσει πως ίσως ποτέ δεν είχε ακούσει πραγματικά αυτό το έργο. Όλα αυτά βέβαια τα περιμένει κάποιος από ένα σταθμό που “παίζει” κλασσική.
Αυτό το οποίο ίσως δεν περιμένει κανείς είναι να ακούσει στον ίδιο σταθμό Tom Waits, Ketil Bjornstad (ολόκληρο το The Light), John Zorn, Nick Cave, τον Atom Heart να αποδομεί το Angie, την Noa στο Eye In The Sky των Alan Parson’s Project………. Θα μπορούσα να συνεχίσω με δεκάδες τέτοια μικρά και μεγάλα διαμάντια.

Pablo Picasso - Bathers

• 

     Bathers, 1918

• 

                                 Two women running on the beach (The race), 1922         

•                                                                 Bathers, 1920

  

  
  

         

                                                                    Bather, 1908

•                                            Ballplayers on the beach, 1928

                                                          Seated bather on the beach, 1929

 

Figures at the seaside, 1931

Ο Πάμπλο Ντιέγο Χοσέ Φρανθίσκο ντε Πάουλα Χουάν Νεμοπουθένο Μαρία ντε λος Ρεμέδιος Θιπριάνο ντε λα Σαντίσιμα Τρινιδάδ Ρουίθ υ Πικάσο ή απλά Πάμπλο Πικάσο (25 Οκτωβρίου 1881 - 8 Απριλίου 1973) ήταν Ισπανός ζωγράφος. Είναι ένας από τους κυριότερους Ισπανούς εκπροσώπους της τέχνης του 20ου αιώνα, συνιδρυτής μαζί με τον Ζωρζ Μπρακ του κυβισμού και με σημαντική συνεισφορά στη διαμόρφωση και εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης. περισσότερα