Η θεατρική παράσταση «Βαβυλωνία» στα Τροφώνια 2011

Το Δημοτικό Θέατρο Λιβαδειάς και ο Όμιλος Φίλων Θεάτρου παρουσιάζουν τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου, στο Ανοικτό Θέατρο Κρύας και ώρα 8:30 μ.μ. τη θεατρική παράσταση «Βαβυλωνία» του Δημήτριου Κ. Βυζάντιου. 

 

Σκηνοθεσία: Χρύσανθος Καγιάς

Πρωταγωνιστούν:

Κατερίνα Ζαχείλα, Μαρίνος Φίλων, Βαγγέλης Γούπιος, Φώφη Μπάλιου, Παρασκευάς Κουνούκλας, Γιώργος Αγραφιώτης, Γιώργος Πούλος, Δημήτρης Λεβέντης, Αντωνία Σαραντίδου, Βιργινία Παππά, Κατερίνα Κακοσαίου, Γιώργος Ηλιάδης

Είσοδος Ελεύθερη 

Η Βαβυλωνία γράφτηκε το 1836 από τον Κωνσταντινοπολίτη αγιογράφο Δημήτρη Χατζή – Κωνσταντή Ασλάνη με το ψευδώνυμο Δημήτριος Κ. Βυζάντιος.

Η δράση τοποθετείται χρονικά στο 1827 στο Ναύπλιο την εποχή που οι ενωμένοι στόλοι των τότε μεγάλων Δυνάμεων (Ρωσία – Αγγλία – Γαλλία) κατεναυμάχησαν τον τουρκο-αιγυπτιακό στόλο του Ιμπραήμ Πασά στο Ναυαρίνο.

Ο Βυζάντιος θέλησε να σατιρίσει το χάος από την έλλειψη κρατικής οργάνωσης και τη γλωσσική ανομοιομορφία που επικρατούσε στις πόλεις  της ελεύθερης Ελλάδας. Το πέτυχε συγκεντρώνοντας γύρω από ένα  τραπέζι, με την ευκαιρία της νίκης  στο Ναυαρίνο, τους αντιπροσωπευτικότερους τύπους των κυριότερων ελληνικών περιοχών.

Όλοι οι ήρωες του έργου που κινεί ο συγγραφέας γύρω από το επεισόδιο του γλεντιού, του μεθυσιού, του καυγά και του τραυματισμού του Κρητικού από τον Αρβανίτη κατάγονται θεατρικά από το λαϊκό Θέατρο Σκιών και αποτελούν κοσμοαγαπητούς τύπους όχι μόνο για την εποχή τους αλλά και για σήμερα.

Στη Βαβυλωνία σύμφωνα με τον μελετητή Δημήτριο Σπάθη, «ο Βυζάντιος εκμεταλλεύτηκε ένα πανάρχαιο κωμικό θέμα –την ασυνεννοησία και τις παρεξηγήσεις ανάμεσα σε πρόσωπα που μιλούν διαφορετικά τοπικά ιδιώματα. Αξιοποίησε το θέμα με δικό του πρωτότυπο και δημιουργικό τρόπο και πέτυχε να αποτυπώσει μιαν ανεπανάληπτη στιγμή από την πολιτική και πολιτιστική ιστορία του Ελληνισμού, καταγράφοντας μαζί με τις ντοπιολαλιές του Χιώτη, του Ανατολίτη, του Επτανήσιου και άλλων προσώπων και τις νοοτροπίες και συμπεριφορές τους σε ζωντανά στιγμιότυπα από τη νεοελληνική πραγματικότητα εκείνης της εποχής».

Η Βαβυλωνία όπως σημειώνει ο Σπύρος Ευαγγελάτος «είναι για το θέατρο ό,τι τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη για την πεζογραφία μας: το λαβωμένο ηρωϊκό παρόν της γενιάς των αγωνιστών του ’21. Δεν θα μπορούσε να γεννηθεί κάτω από άλλες συνθήκες […]
Η Βαβυλωνία τυπώθηκε για πρώτη φορά στο Ναύπλιο το 1836, παίχτηκε αμέσως στην Αθήνα από «επαγγελματικό» θίασο, ξανατυπώθηκε στην «οριστική», κατά τον συγγραφέα της, μορφή το 1840 στην Αθήνα, παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε αδιάλειπτα από επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς θιάσους (ακόμη και έξω από τα ελληνικά σύνορα), τυπώθηκε και ανατυπώθηκε σε λαϊκές και «φροντισμένες» εκδόσεις ως τις μέρες μας, κατ’ επανάληψη διδάχτηκε και στον 20ό αιώνα σε όλη την Ελλάδα, «γυρίστηκε» ταινία, παρουσιάστηκε στο ραδιόφωνο, με δυο λόγια είναι ένα έργο ζωντανό. [...]

 

Το έργο

 Ένας  Ανατολίτης, ένας  Μωραΐτης, ένας Χιώτης, ένας Κρητικός, ένας Αρβανίτης, ένας Κύπριος κι ένας λογιότατος από την Κω, μαθαίνοντας στο Ναύπλιο το νέο της καταστροφής της αρμάδας του Ιμπραήμ (1827), αποφασίζουν να γιορτάσουν το ευχάριστο γεγονός μ `ένα γλέντι στη λοκάντα του Χιώτη μισέ Μπαστιά. Τα παραπίνουν όμως πάνω στον πατριωτικό ενθουσιασμό τους κι ο αψύς Αρβανίτης που δεν καταλαβαίνει το γλωσσικό ιδίωμα του Κρητικού, νομίζοντας σε μια στιγμή πως ο τελευταίος τον έχει προσβάλλει, τον τραυματίζει με μια πιστολιά. Φτάνει η αστυνομία, γίνονται ανακρίσεις από τον Επτανήσιο αστυνόμο Διονύσιο Φάντε, που παρά την ανακριτική πείρα του δεν τα καταφέρνει να εξακριβώσει αν ο τραυματισμός του Κρητικού είναι κάζο π ε ν σ ά τ ο (εκ προμελέτης) ή α τ σ ι ν τ έ ν τ ε  (τυχαίο), επειδή ούτε αυτός καταλαβαίνει το γλωσσικό ιδίωμα των μαρτύρων, ούτε οι μάρτυρες το δικό του….