Ο "Οδυσσέας " του Ν. Καζαντζάκη από το Δημοτικό θέατρο Λιβαδειάς

3ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου « Δίστομο 2013»

Το Θεατρικό εργαστήρι Διστόμου « Θεατροφρένεια» διοργανώνει στο Δίστομο το 3ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου « Δίστομο 2013» από 22-29 Αυγούστου 2013 στο ανοικτό θέατρο του μαυσωλείου Διστόμου και θα λάβουν μέρος έξι (6) θεατρικά σχήματα.

Η κριτική επιτροπή θα αποτελείται από ανθρώπους του θεάτρου και της τέχνης και στο τέλος των θεατρικών παραστάσεων θα απονεμηθούν βραβεία:

Λευτέρης Βογιατζής, Φιόνα Σω και η σκηνοθέτης του mamma mia στην Αρχαία Επίδαυρο

Δύο πολυαναμενόμενες παραστάσεις θα φιλοξενήσουν αυτό το τριήμερο (3-4-5/8) το Μεγάλο και το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου στο πλαίσιο του ελληνικού φεστιβάλ.

Ο λόγος για τον «Αμφιτρύωνα» του Μολιέρου, που θα ανεβάσει το Εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή και το ποίημα-ορόσημο του εμβληματικού Άγγλου ποιητή του Ρομαντισμού Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ , «Η μπαλάντα του γέρου ναυτικού», που θα ερμηνεύσει επί σκηνής η πολυβραβευμένη Ιρλανδή ηθοποιός Φιόνα Σω, σε σκηνοθεσία Φιλίντα Λόιντ. Πριν από μερικά χρόνια, το κοινό της Επιδαύρου την είχε αποθεώσει ως «Γουίνι» στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ. Τώρα, η Φιόνα Σω- γνωστή από τις επιτυχίες της στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση και βραβευμένη για εμφανίσεις της σε θεατρικές παραγωγές- επιστρέφει, στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, αυτή τη φορά (στις 3 και 4 Αυγούστου) με έναν μονόλογο.

«Η μπαλάντα του γέρου ναυτικού», ένα ποίημα διακοσίων δεκατεσσάρων χρόνων του Σάμιουελ Κόλεριτζ, γίνεται παράσταση. Και η σπουδαία ηθοποιός καλείται να το ερμηνεύσει μαζί με τον Ντάνιελ Χέι Γκόρντον, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Φιλίντα Λόιντ (η οποία αν και έχει πάμπολλες περγαμηνές στις μεγαλύτερες θεατρικές σκηνές του Λονδίνου έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό από το κινηματογραφικό sold out μιούζικαλ «Mamma mia!» και την οσκαρική «Σιδηρά Κυρία») και του Δανού χορογράφου Κιμ Μπράντστραπ.
Πηγή: http://vivliorama.blogspot.gr/

Λουκέτο και στο Απλό Θέατρο

Με μια λιτή ανακοίνωση, μία ακόμη θεατρική εστία της Αθήνας δηλώνει αναγκασμένη να «περάσει στην ιστορία». Και όχι οποιοδήποτε θέατρο, αλλά ένας καλλιτεχνικός οργανισμός που ο ίδιος έγραψε ιστορία στα πολιτιστικά πράγματα του τόπου μας.

Έτσι, χθες το μεσημέρι, η είδηση έφτασε σαν κεραυνός εν αιθρία: Ο σκηνοθέτης Αντώνης Αντύπας, ιδρυτής και «ψυχή» του Καλλιτεχνικού Οργανισμού Φάσμα, με ανακοίνωσή του, ενημέρωσε τους δημοσιογράφους, το θεατρόφιλο κοινό, τους πιστούς φίλους του Απλού Θεάτρου, ότι «ύστερα από 22 χρόνια συνεχούς κι επιτυχημένης πορείας του, αναγκάζεται να αναστείλει τη λειτουργία του για οικονομικούς λόγους».

Αιτία; Ο Αντ. Αντύπας δεν μασάει τα λόγια του: Στην απόφασή του αυτή, λέει, τον οδήγησαν «η αδιαφορία του υπουργείου Πολιτισμού, η απαξιωτική στάση του απέναντι στα επιχορηγούμενα θέατρα και ο εμπαιγμός του σε σχέση με τις παραγωγές του θεάτρου».

Τέλος, αφού ευχαριστήσει εκ μέρους του Απλού Θεάτρου «το κοινό που τόσα χρόνια στήριξε με την εμπιστοσύνη του και την παρουσία του τις παραστάσεις του», ανακοινώνει ότι μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων του έργου του Λεωνίδα Προυσαλίδη Βαγόνι στα νερά,  από Δευτέρα το Απλό αναστέλλει τη λειτουργία του.

Υπενθυμίζεται ότι η αναστολή λειτουργίας του Απλού Θεάτρου έρχεται σε συνέχεια μιας σειράς παρόμοιων αποφάσεων ιστορικών μορφών του σύγχρονου θεάτρου μας, όπως του Αμφιθέατρου του Σπύρου Ευαγγελάτου ή της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» στη Θεσσαλονίκη, του Νικηφόρου Παπανδρέου, που όλες είχαν τον ίδιο αίτιο: το υπουργείο Πολιτισμού και την (ανύπαρκτη) πολιτική του για το θέατρο.

Σ.Κ. Πηγή

H Γάζα είναι… (Μαθήματα επιβίωσης)

 Μετά την παράσταση «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie», η ομάδα Familia και η Μάνια Παπαδημητρίου σε συνεργασία με το θέατρο Επί Κολωνώ παρουσιάζουν από το Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011 την παράσταση «Η ΓΑΖΑ ΕΙΝΑΙ…» Μαθήματα επιβίωσης στη σκηνή Black Box του Επί Κολωνώ σε παραγωγή της Ομάδας Νάμα.

 Για το έργο 
«Μόνο η θάλασσα με βοηθάει να ονειρεύομαι. Όταν στέκομαι στην ακτή φαντάζομαι την Κύπρο, ένα ταξίδι στο Παρίσι, μία πτήση στη Ρώμη…» Μαχμούτ, έτος γέννησης 1995

  Σε πρώτο επαγγελματικό ανέβασμα μια παράσταση βασισμένη στους μονολόγους παιδιών 13 έως 17 ετών που έζησαν τους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στη Γάζα από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι τον Ιανουάριο του 2009.
  Μονόλογοι που απασχόλησαν καθηγητές και μαθητές σε πάνω από 40 χώρες και που στις 29 Νοεμβρίου 2010 παρουσιάστηκαν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη από μαθητές όλων αυτών των χωρών με σκοπό να δουν αυτοί που ορίζουν τις τύχες των λαών τι συμβαίνει στις ψυχές των παιδιών όταν καταπατώνται όλα τα άρθρα των συνθηκών που οι ίδιοι έχουν υπογράψει. Η παράσταση περιέχει σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό από την ιστορία της πολύπαθης Γάζας.
Μέσα σ’ ένα κλίμα οδύνης, οργής και ανησυχίας για τα δεινά που περιμένουν και τον Έλληνα πολίτη, πιστεύοντας ότι το θέατρο δεν είναι μόνο ένα όπλο συνειδητοποίησης και αντίστασης, αλλά και τρόπος για να ερευνήσει κανείς την αλήθεια, επιλέξαμε να ακούσουμε τις φωνές παιδιών που κάνουν θέατρο σε μία πολιορκημένη πόλη. Γιατί υπήρξαμε και εμείς κάποτε παιδιά και κάναμε θέατρο κάθε Μάρτιο με θέμα την πολιορκία του δικού μας Μεσολογγίου. Πώς μπορούμε τώρα που κάτι τέτοιο γίνεται δίπλα μας να κάνουμε ότι δεν συμβαίνει; Πώς μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια τους ανθρώπους που υποφέρουν όταν οι ίδιοι δεν είμαστε ικανοί ούτε να οργιστούμε αρκετά γι’ αυτό που τους συμβαίνει;

Όπως λέει και το γνωστό ρητό του pastor Martin Niemöller:

«Πρώτα ήρθαν και συλλάβανε τους κομμουνιστές. - Δε μίλησα γιατί δεν ήμουνα κομμουνιστής. Μετά ήρθαν για τους Εβραίους. - Δε μίλησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά συλλάβανε τους εργάτες των συνδικάτων. - Δε μίλησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής. Μετά τους καθολικούς. - Δε μίλησα γιατί δεν ήμουν καθολικός. Αλλά όταν ήρθαν να πιάσουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει».

Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του σκηνοθέτη και ακτιβιστή Juliano Mer-Khamis, που δολοφονήθηκε τον Απρίλιο του 2011 στην παλαιστινιακή πόλη Jenin. Ο Juliano Mer- Khamis ίδρυσε στην Jenin το Freedom Theater, που λειτουργεί μέχρι και σήμερα.
Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Πανελλήνιου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση (http://www.theatroedu.gr/) και του Ashtar Theater (http://www.ashtar-theatre.org/).
ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Ειρήνη Αμπουμόγλι, Αριστέα Βαβουγιού, Αντωνία Βασιλειάδου, Σίσυ Γρηγοριάδου, Τζένη Καραβίτη, Μαρία Καραμούτσιου, Μάρθα Κατσαρίδου, Ευάγγελος Μανιτάκης, Ευαγγελίου Μήτρου, Δάφνη Μουστακλίδου, Ιωάννα Τότσιου, Μαρία Τσιώνα
Σκηνοθεσία: Μάνια Παπαδημητρίου
Σκηνικά: Άρτεμις Θεοδωρίδη
Κοστούμια: Έφη Μουτσιανά
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Λανάρα
Σχεδιασμός Φωτισμού: Αλέκος Αναστασίου
Video/Μουσική επιμέλεια: Μάτα Καστρησίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Τζάνη
Φωτογραφίες: Θάνος Χόνδρος
ΔΙΑΝΟΜΗ
Ηθοποιοί: Μάρω Αγρίτη, Μάνος Καπερώνης, Αυγουστίνος Κούμουλος, Δανάη Παπουτσή, Δήμητρα Σύρου
Μουσικός: Άννα Τσιγκούλη

 της Μαρίας Μανωλέλη  από ΝΤΟΥεΝΤΕ

“Όταν έκλαψε ο Νίτσε”

 

Το «Θησείον-ένα θέατρο για τις τέχνες» παρουσιάζει την παράσταση «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση και Νίκου Χατζόπουλου από τις 2 Νοεμβρίου 2011 έως τις 22 Ιανουαρίου 2012.

Πρόκειται για την ευρωπαϊκή πρεμιέρα της θεατρικής διασκευής του βιβλίου-φαινόμενο «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» του Ίρβιν Γιάλομ.

Με αφορμή τα δέκα χρόνια από την πρώτη έκδοση του βιβλίου στα ελληνικά (τέλος 2001), καθώς και την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση της Λου Σαλομέ, της γυναίκας που παίζει ρόλο-κλειδί στο έργο, το σπουδαίο βιβλίο του Γιάλομ μεταφέρεται στη σκηνή σε θεατρική διασκευή της θεατρολόγου και μεταφράστριας του Γιάλομ στην Ελλάδα, Ευαγγελίας Ανδριτσάνου, από δύο καταξιωμένους σκηνοθέτες–ηθοποιούς, τον Ακύλλα Καραζήση και τον Νίκο Χατζόπουλο, στους ρόλους του γιατρού Γιόζεφ Μπρόιερ και του φιλοσόφου Φρίντριχ Νίτσε. Μαζί τους ο Χάρης Φραγκούλης στο ρόλο του νεαρού Ζίγκμουντ Φρόιντ.

Δύο μεγάλες προσωπικότητες του 19ου αιώνα σε κρίση μέσης ηλικίας. Μια εμπνευσμένη διαδικασία διπλής ψυχοθεραπείας. Επί σκηνής ξετυλίγεται η ανθρώπινη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον θεραπευτή και στον θεραπευόμενο, δύο ανθρώπους που ο καθένας έχει τις δικές του ανάγκες και αδυναμίες. Ο Νίτσε θα κλάψει, αλλά και ο Μπρόιερ θα λυτρωθεί. Η διαδικασία της κατανόησης της ανθρώπινης ψυχής έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας αστυνομικής ιστορίας: αναζήτηση στοιχείων, απρόβλεπτες εξελίξεις, εμφάνιση σχεδόν ανυπέρβλητων εμποδίων, ακόμα και κίνδυνο θανάτου.

Τρεις άντρες ζωντανεύουν το έργο, πότε ως αφηγητές και πότε υποδυόμενοι ρόλους. Οι ποθητές γυναίκες, η εκρηκτική Λου Σαλομέ, η ευάλωτη Άννα Ο., η σταθερή κυρία Μπρόιερ παρουσιάζονται μέσα από τα μάτια και τη φωνή των ανδρών σε μια ιστορία όπου εκείνες έχουν τον πρωταρχικό ρόλο.

Δύο εκπληκτικές επιστολές που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα δείχνουν ότι η φανταστική συνάντηση που εμπνεύστηκε ο Ίρβιν Γιάλομ μεταξύ Νίτσε, Μπρόιερ και του νεαρού Φρόιντ θα μπορούσε να έχει συντελεστεί στην πραγματικότητα. Έχουμε την απίθανη περίπτωση όπου 130 χρόνια μετά τα γεγονότα και 20 χρόνια από τη συγγραφή του μυθιστορήματος, η πραγματικότητα έρχεται να επιβεβαιώσει τη μυθοπλασία του συγγραφέα.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα σε νέα πολυτελή επετειακή έκδοση

Λίγα λόγια για το έργο και τη θεατρική διασκευή

Μέσα από μια σειρά μυστικές συμφωνίες, ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Φρήντριχ Νίτσε και ο Αυστριακός γιατρός Γιόζεφ Μπρόιερ, ένας από τους πατέρες της ψυχανάλυσης, συναντιούνται στη Βιέννη του 19ου αιώνα, σε μια εμπνευσμένη διαδικασία διπλής ψυχοθεραπείας. Σ’ αυτή την περιπέτεια υπαρξιακής αναζήτησης δύο μοναδικών ανθρώπων εμπλέκονται ένας νεαρός ειδικευόμενος γιατρός ονόματι Ζίγκμουντ Φρόυντ, μια θυελλώδης γυναίκα-ίνδαλμα ποιητών και ψυχιάτρων, η Λου Σαλομέ, και μια σαγηνευτική ασθενής, η Άννα Ο., που στοιχειώνει την ψυχή του γιατρού  της. Ο διάσημος ψυχίατρος Irvin D. Yalom επινοεί στο μυθιστόρημα αυτό τη συνάντηση δύο ιστορικών προσώπων στη μητρόπολη των διανοητικών ζυμώσεων του 19ου αιώνα, τη Βιέννη, δίνοντας μια ερμηνευτική εκδοχή της γέννησης της ψυχοθεραπείας και της σχέσης της με την υπαρξιακή φιλοσοφία. Η ψυχοθεραπευτική περιπέτεια που ξετυλίγεται κόβει την ανάσα καθώς αποκαλύπτει βήμα βήμα την ιαματική δύναμη της αληθινής σχέσης.

Η θεατρική διασκευή της θεατρολόγου και μεταφράστριας του Γιάλομ στην Ελλάδα, Ευαγγελίας Ανδριτσάνου, επικεντρώνεται κυρίως στην ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον θεραπευτή και στον θεραπευόμενο, όπως την παρακολουθούμε να ταλαντεύεται σε τεντωμένο σκοινί σ’ αυτή την παράδοξη αμοιβαία ψυχοθεραπεία. Η ζωτική αξία της ανθρώπινης επαφής θριαμβεύει σ’ αυτό το έργο που ξετυλίγεται ανάμεσα σε τρεις πρωτοπόρους του πνεύματος, τον Φρίντριχ Νίτσε, τον γιατρό Γιόζεφ Μπρόιερ και τον νεαρό Ζίγκμουντ Φρόιντ.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ιρβιν Γιάλομ

Ο IRVIN D. YALOM (1931-) είναι ομότιμος καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ. Μαθητής και συνεργάτης του Rollo May, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους, εν ζωή, εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική και είναι συγγραφέας του εγκυρότερου και πληρέστερου εγχειριδίου υπαρξιακής ψυχοθεραπείας (Existential Psychotherapy). Στον επιστημονικό χώρο είναι ιδιαίτερα γνωστό το κλινικό και ερευνητικό έργο του στην ομαδική ψυχοθεραπεία. Το πρώτο του βιβλίο, που το 2006 κυκλοφόρησε η νέα αναθεωρημένη και επαυξημένη του έκδοση, Θεωρία και πράξη της ομαδικής ψυχοθεραπείας (Άγρα, 2006), έχει μεταφραστεί σε δεκατέσσερις γλώσσες και αποτελεί βασικό διδακτικό εγχειρίδιο σε πολλές σχολές ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας. Ο Γιάλομ έχει γράψει πολλά ακόμη επιστημονικά βιβλία και άρθρα.

Το λογοτεχνικό του έργο αρχίζει όψιμα και περιλαμβάνει δύο συλλογές διηγημάτων (Ο δήμιος του έρωτα και Η μάνα και το νόημα της ζωής) και τρία μυθιστορήματα (Όταν έκλαψε ο Νίτσε, Στο ντιβάνι και Η θεραπεία του Σοπενάουερ), που έχουν γίνει μπεστ-σέλλερ σε πολλές χώρες. Όλα του τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν ιστορίες ψυχοθεραπείας και ο ίδιος τα θεωρεί προέκταση του διδακτικού του έργου, το οποίο, όπως λέει, βρίθει ούτως ή άλλως ιστοριών και διηγήσεων. Στις Εκδόσεις Άγρα κυκλοφορούν τα βιβλία του Όταν έκλαψε ο Νίτσε, Στο ντιβάνι, Ο δήμιος του έρωτα, Η μάνα και το νόημα της ζωής, Θρησκεία και ψυχιατρική, Το δώρο της ψυχοθεραπείας, Η θεραπεία του Σοπενάουερ, Θεωρία και πράξη της ομαδικής ψυχοθεραπείας, Στον κήπο του Επίκουρου – Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου, Θα φωνάξω την αστυνομία (που το συνέγραψε με τον Robert Berger), Κάθε μέρα λίγο πιο κοντά – Μία ψυχοθεραπεία ειπωμένη δύο φορές. Στα τέλη Νοεμβρίου θα εκδοθεί από την Άγρα το τελευταίο του μυθιστόρημα Το πρόβλημα Σπινόζα, μια παγκόσμια πρώτη. Στην Αμερική προβλέπεται να κυκλοφορήσει το Φεβρουάριο του 2012.

Τα ιστορικά πρόσωπα

Φρίντριχ Νίτσε

Γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1844 στο Ραίκεν της Σαξονίας. Μεγάλωσε μαζί με τη μητέρα του και την αδελφή του. Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο και την αποπεράτωση των σπουδών του στη φιλολογία, ανέλαβε την έδρα της Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας, παραιτήθηκε όμως το 1879 για λόγους υγείας. Η επιδείνωση της υγείας του και οι διαπροσωπικές του συγκρούσεις, όπως με τη Λου Σαλομέ, είχαν αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχική του κατάσταση. Ο νευρικός κλονισμός του σε δρόμο του Τορίνο το 1889 αποκάλυψε στον στενό του περίγυρο τη βαριά διανοητική του πάθηση. Πέθανε στις 25 Αυγούστου 1900 στη Βαϊμάρη. Τα τελευταία έντεκα χρόνια της ζωής του, τη φροντίδα του είχαν αναλάβει εξ ολοκλήρου η μητέρα και η αδελφή του.

Γιόζεφ Μπρόιερ

Γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1842 στη Βιέννη. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στην Ιατρική ασχολήθηκε κυριως με την επίδραση του νευρικού συστήματος πάνω στην αίσθηση της ισορροπίας και στη φυσιολογία της αναπνοής. Σε συνεργασία με τον Φρόιντ έφραψε τις Μελέτες για την υστερία. Πέθανε στις 20 Ιουνίου 1925 στη γενέτειρά του.

Ζίγκμουντ Φρόιντ

Είναι ο πατέρας και θεμελιωτής της ψυχανάλυσης. Γεννήθηκε στις 6 Μαΐου 1856 στο Φράιμπουργκ της Μοραβίας. Αρχικά επικεντρώθηκε κυρίως στη φυσιολογία και την παθολογία του εγκεφάλου, προτού στραφεί προς την ψυχανάλυση, την οποία άσκησε επί μακρά σειρά ετών στη Βιέννη. Το 1902 ανακυρήχθηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της πόλης, ενώ το 1938 κατέφυγε στην Αγγλία λόγω της εβραϊκής του καταγωγής. Πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου 1939 στο Λονδίνο.

Συντελεστές

Θεατρική διασκευή: Ευαγγελία Ανδριτσάνου

Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης, Νίκος Χατζόπουλος

Επιμέλεια σκηνικού χώρου & κοστουμιών: Ελένη Μανωλοπούλου

Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Βοηθός σκηνοθέτη: Νικήτας Αναστόπουλος

Παίζουν: Ακύλλας Καραζήσης, Χάρης Φραγκούλης, Νίκος Χατζόπουλος

Παραγωγή: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος-Λυκόφως ΑΜΚΕ, Highway Productions

Επιμέλεια εικόνας: Dasc Branding

Φωτογραφίες: Χριστίνα Γεωργιάδου

διαβάστε : Ίρβιν Γιάλομ: «η κρίση μπορεί να επηρεάσει με διαφορετικό τρόπο τους ανθρώπους»

«Αυτό που ζούμε τώρα είναι... α-φύλιος» Θ. Τερζόπουλος, σκηνοθέτης

Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, σκηνοθέτης και ιδρυτής της θεατρικής ομάδας «ΑΤΤΙΣ», μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για τη θεατρική παράσταση «Μάουζερ», την αγαπημένη του Μαρία Μπέϊκου, τον Χάινερ Μίλερ, αλλά και έναν... εμφύλιο που με την σκηνοθετική του μέθοδο εδώ και χρόνια αγωνίζεται να διαχειριστεί με στόχο την επικοινωνία και έκφραση των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων, ενώ παράλληλα και αντίθετα η χώρα μας βιώνει έναν «α-φύλιο».

               
Για τρίτη χρονιά φέτος το Μάουζερ στο θέατρο Άττις, εν απουσία της Μαρίας Μπέϊκου... Θέλετε να μας πείτε για την παράσταση και τη συμμετοχή της μέχρις τις 24 Μαρτίου του 2011, που έφυγε από τη ζωή;
Αποφάσισα πέρυσι να παρουσιάσω για πρώτη φορά το Μάουζερ, προς τιμή του Χάινερ Μίλερ, για τα 80 χρόνια από την γέννηση του, ο οποίος ήταν δάσκαλος μου, μέντορας και συνεργάτης μου. Καθώς το θέμα του έργου είναι ο Ρώσικος εμφύλιος και γενικά ο εμφύλιος, σκέφτηκα αμέσως, να το συζητήσω με τη Μαρία.
Τη ρώτησα λοιπόν «Τι θα έλεγες για μια συμμετοχή;» προς στιγμήν έμεινε άφωνη και με ρώτησε «Μιλάς σοβαρά;», «Σοβαρότατα» της απάντησα, και τότε μου είπε αμέσως: «Βεβαίως!», δέχτηκε, δηλαδή, αμέσως, χωρίς να το σκεφτεί σχεδόν καθόλου. Οπότε, στη συνέχεια, της εξήγησα ακριβώς ό,τι έπρεπε να γνωρίζει για το έργο, και της έστειλα το κείμενο για να το διαβάσει.
Ήθελα, πραγματικά, γι’ αυτό το ρόλο, κάποιον με ανάλογο βίωμα και όχι έναν ηθοποιό. Με το βίωμα του εμφυλίου, του αγώνα και της διεκδίκησης. Η Μαρία ήταν πραγματικά το κατάλληλο πρόσωπο κι επιπλέον είχε θεατρική και κινηματογραφική παιδεία, με εξαιρετικές σπουδές  στην Κεντρική Ακαδημία Κινηματογραφίας της Σοβιετικής Ένωσης.
Έτσι, κάποια στιγμή, μετά από μια εβδομάδα προβών, είπα στους ηθοποιούς ότι σήμερα έχουμε καλεσμένη τη Μαρία Μπέίκου. Υπήρχε ήδη το σκηνικό, και εκείνη πήρε αμέσως τη θέση της. Όταν της είπα «Μαρία, διάβασέ τα πολύ απλά, με τον τρόπο που διάβαζες τα κείμενα στην ελληνική εκπομπή του ραδιοφωνικού σταθμού της Μόσχας», εκείνη άρχισε να διαβάζει και μείναμε όλοι άφωνοι! Γιατί σαφώς έπαιξε ρόλο η ίδια η χροιά της φωνή της, η ωριμότητά και το βίωμα της. Ήταν όλο αυτό το φορτίο το πολιτικό, το ιδεολογικό, το αγωνιστικό που έδωσε στο λόγο της μια διάσταση όχι θεατρική αλλά καθολική.
Μ’ αυτή την έννοια ήταν παρούσα η ίδια η ιστορία στην παράσταση και η Μαρία ήταν ένα αυθεντικό πρόσωπο.
Η ίδια, ερχόταν πάντα πολύ πιο νωρίς στις παραστάσεις, γιατί ήθελε να αυτοσυγκεντρώνεται, έπαιρνε την θέση της στη σκηνή, μετά έρχονταν και οι ηθοποιοί και τέλος εγώ. Λίγο πριν την έναρξη της παράστασης η Μαρία διάβαζε το πρώτο κομμάτι της, για να τοποθετήσει τη φωνή της, όπως κάνουν οι πολύ καλοί ηθοποιοί... Κάθε μέρα αφιερώναμε την παράσταση σε έναν αγωνιστή ή σε ένα ιστορικό πρόσωπο του Ρώσικου πολιτισμού, όπως ο Τσαϊκόφσκι, ο Τσέχοφ, ο Γκόγκολ, η Ντεμίτοβα κλπ.
  Κάποιους από όλους αυτούς, μάλιστα, τους είχε γνωρίσει και προσωπικά η ίδια.
Ναι, τους γνώρισε προσωπικά…
Η συνεργασία με τη Μαρία ήταν μια εξαιρετική εμπειρία για όλους μας.
Μάλιστα, πολλές φορές, μάζευε τους ηθοποιούς και τους έλεγε τις ιστορίες της, τα βιώματα της, ή τους συμβούλευε.
Είχε πολύ αγωνία για τους νέους, να μάθουν την ιστορία…
Να μάθουν την ιστορία και να αγωνίζονται, να αντιστέκονται απέναντι στον καταναλωτισμό και σε όλο αυτό το ψευτο-lifestyle που βιώσαμε όλοι σε αυτήν την ψευτοδημοκρατία τις τελευταίες δεκαετίες. Και πραγματικά τους βοήθησε πάρα πολύ. Αυτά τα παιδιά ωριμάσανε μέσα από το Μάουζερ και πήρανε πολύ σημαντικές αποφάσεις και για τη ζωή τους και για την τέχνη τους.
Δεν έπρεπε να μιλάει γιατί έπρεπε να ετοιμάζεται για την βραδινή παράσταση. Της έλεγα «μη μιλάς» αλλά εκείνη μιλούσε διαρκώς. Μου έλεγε «Τώρα πρέπει να ετοιμαστούμε για τον επόμενο ρόλο». Της έλεγα «Μαρία ήρθε η ώρα σου να παίξεις Μπέκετ».
Θυμάμαι στην τελευταία της παράσταση… η Μαρία καταχειροκροτήθηκε.

Φέτος ποια βρίσκεται στη θέση της;
Η Ανέζα Παπαδοπούλου. Οι παραστάσεις ξεκινήσανε την περασμένη Παρασκευή στις 28 Οκτωβρίου και θα παίζουμε κάθε βδομάδα από Τετάρτη μέχρι Κυριακή για 3 μήνες, γιατί μετά θα πάω στη Μόσχα επειδή σκηνοθετώ μία όπερα στα Μπολσόι.
Μιλούσαμε, μάλιστα, με τη Μαρία και γι’ αυτήν την όπερα και για την παρουσία της στην πρεμιέρα.
Μου λείπει πάρα πολύ η Μαρία. Την σκέφτομαι και εγώ και όλοι σχεδόν κάθε μέρα στο θέατρο, και επαναλαμβάνουμε μεταξύ μας διάφορες ιστορίες που μας έχει πει ή περιστατικά που θυμόμαστε με την ίδια. Είχε πάρα πολύ χιούμορ και αγαπούσε την ζωή, και είχε ένα πολύ ισχυρό ένστικτο για τη ζωή. Για παράδειγμα, εκείνη την τελευταία ημέρα που καταχειροκροτήθηκε, μετά στο καμαρίνι μου είπε: «Ύποπτο αυτό!». Ε, σε τρεις μέρες έφυγε…
                            
Την τελευταία ημέρα που την είδα στο νοσοκομείο, είχε την αγωνία για το θέατρο, τι θα κάνετε εσείς…
Γιατί ήταν και με τα παιδιά πολύ δεμένη. Όλα τα χρόνια με την Μαρία μιλούσα δύο φορές την ημέρα στο τηλέφωνο, μια γύρω στις 10-11 το πρωί και μια γύρω στις 6-7 το απόγευμα, σχεδόν επί 35 χρόνια. Και περνούσαμε συνήθως μαζί τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, μαζί με την αξιολάτρευτη Λουκία που την αγαπούσε πολύ. Μας αγαπούσε σαν τους πιο κοντινούς της ανθρώπους.
Όταν μιλούσε για εσάς, έλεγε «ο γιος μου ο Θόδωρος».
Από παλιά, πολύ παλιά, κάναμε μαζί περιοδείες, στη Ρωσία, ήταν πάντα μαζί μου σε όλες τις σκηνοθεσίες, όπως και στην θεατρική ολυμπιάδα στη Μόσχα το 2001.

«Τώρα υπάρχει μόνο φόβος»

                                «Η "Παρέλαση" γράφτηκε μέσα σε ένα βράδυ», λέει η Λούλα Αναγνωστάκη

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

Ο Γάλλος σκηνοθέτης Αντουάν Βιτέζ σε ένα γράμμα του στη Λούλα Αναγνωστάκη με αφορμή την «Παρέλασή» της, λίγο πριν από το ξέσπασμα του Μάη του '68, σημείωνε: «Η Λούλα πίσω από τα μαύρα της γυαλιά έβλεπε τη συμφορά, έβλεπε τον τρόμο (...). Τα είχε καταλάβει όλα»

Και σήμερα, τέσσερις δεκαετίες μετά, με τα ίδια ακριβώς γυαλιά ηλίου, καθώς η «Παρέλασή» της ξανανέβηκε από τον Ενκε Φεζολάρι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, ενώ η «Νίκη» αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο, η Λούλα Αναγνωστάκη, σαν Πυθία, παρακολουθεί τη νέα εθνική συμφορά, ανακαλύπτοντας μαζί μας πόσο ανατριχιαστικά διαχρονικά είναι και τα δύο θεατρικά κείμενά της.
Ο Ενκε Φεζολάρι, κυρία Αναγνωστάκη, έχει πει ότι στα έργα σας συναντά από τον Αλμοδόβαρ και τη Σάρα Κέιν μέχρι τον Μπέκετ και τον Παζολίνι, με μουσική υπόκρουση Τσιτσάνη! Εσείς με ποιον απ' όλους αυτούς αισθάνεστε συγγενής;
«Με τον Τσιτσάνη και τον Παζολίνι. Μάλλον, με κανένα. Με τον εαυτό μου!».
Εχετε τη γενναιοδωρία να παραχωρείτε το έργο σας ακόμη και σε νέα παιδιά, όπως ο Φεζολάρι. Δεν μένετε στην ασφάλεια των παλαιών, δοκιμασμένων ερμηνευτών.
«Θέλω να ανεβάζουν τα έργα μου πολλοί».
Γράφετε ρόλους για συγκεκριμένους ηθοποιούς;
«Πάντα όταν γράφω, έχω στο νου μου έναν ηθοποιό».
Θυμάστε πώς γράψατε την «Παρέλαση»;
«Η "Παρέλαση" γράφτηκε μέσα σε ένα βράδυ. Ηταν ένα πράγμα πρωτοφανές. Ο Κουν μού ζήτησε να γράψω ακόμη ένα έργο γιατί ήθελε να κάνει τριλογία. Είχε ήδη τη "Διανυκτέρευση" και την "Πόλη" και ήθελε το τρίτο να το γράψω σε μια εβδομάδα. Του απάντησα πως είναι αδύνατον. Οταν πήγα όμως στο σπίτι, άρχισα να το γράφω. Φαίνεται ήταν έτοιμο μέσα μου. Βγήκε σαν το νερό. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Πήγα τρέμοντας και το έδωσα στον Κουν. Του άρεσε τρομερά».
Εχετε απάντηση στο γιατί το έργο συγκινεί και τη σημερινή νεολαία που έχει άλλα βιώματα;
«Τα ίδια βιώματα έχουν όλες οι γενιές. Το φόβο του θανάτου. Ενα φόβο γενικά... Αν και η γενιά του Μανώλη (σ.σ.: Αναγνωστάκη) είχε ελπίδα. Τώρα, υπάρχει μόνο φόβος για το τι θα ξημερώσει».
Η «Παρέλαση», μολονότι γράφτηκε το '65, συνομιλεί... υπερβατικά με αυτό που ζούμε.
«Δεν έχει να κάνει με μια συγκυρία πεπερασμένη. Την υπερβαίνει. Ονειροπολούν, φαντάζονται οι ήρωες».
Τι είναι αυτά τα δυο παιδιά; Τι περιμένουν έγκλειστα;
«Το τέλος του κόσμου. Αλλά δεν ξέρεις αν είναι κι αλήθεια. Φοβούνται τα παιδιά αυτά να βγουν έξω. Δεν ξέρουν τι φοβούνται. Είναι το μεγάλο δωμάτιο; Στο τέλος αυτός ο φόβος επιβεβαιώνεται! Ερχονται τα τέρατα, οι άνθρωποι!».
Μ' αυτό που ζούμε στην Ελλάδα ως πολίτες, έχει έρθει το τέλος;
«Οχι. Δεν έχει καμία σχέση. Στο έργο είναι χειρότερα».
Η «Νίκη» πώς γεννήθηκε;
«Είναι ένα εντελώς ελληνικό έργο, αλλά και διεθνές. Δεν είναι έργο ρεαλιστικό. Οταν εμφανίζονται οι ήρωες και σκοτώνουν, το κείμενο προχωρά προς τα... έξω. Είναι η μανία του φόνου που διέπει γενικά κάθε τι ανθρώπινο».
Γράψατε το έργο έχοντας διαβάσει ή ακούσει ανάλογη ιστορία;
«Δεν πήρα ποτέ αυτούσια μια ιστορία. Αντλώ από εδώ και από εκεί. Με τη "Νίκη" ήθελα πάντως να περιγράψω τον ελληνικό λαό. Ολοι οι τύποι είναι ελληνικοί. Οι δυο γυναίκες, μάνα και κόρη, αγαπιούνται, αλλά δεν το δείχνουν. Ο Νίκος θέλει άλλα πράγματα απ' τη ζωή του και το ρίχνει στην τρέλα. Κι αυτοί που σκοτώνουν το χαφιέ θέλουν κάτι να κάνουν, χωρίς να ξέρουν τι...».
Η «Νίκη» γράφτηκε εύκολα;
«Ναι. Τα έργα τα σκέφτομαι πολύ και μετά τα γράφω. Ποτέ όμως δεν είναι μια ιστορία που τελειώνει».
Τα σκηνοθετείτε στο μυαλό σας;
«Πάντα. Στις πρόβες όμως πηγαίνω μόνο αν με καλέσει ο σκηνοθέτης. Είμαι ανεκτική στο ανέβασμα των έργων μου. Με πιάνει μόνο μια ηττοπάθεια όταν δεν είναι καλή η παράσταση».
Υπάρχει κάποιο έργο σας με το οποίο έχετε την πιο δυνατή σχέση;
«Δεν το σκέφτηκα αυτό ποτέ. Αλλά το "δικό" μου έργο είναι ένα: το "Διαμάντια και Μπλουζ"!».
Θα λέγατε ότι σας διαμόρφωσε ως συγγραφέα η εποχή που ζήσατε, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα;
«Είναι δυνατόν να γράφεις χωρίς να επηρεάζεσαι; Τα έργα μου τα διαμόρφωσαν ό,τι έβλεπα, ό,τι άκουγα, ό,τι ζούσα. Αλλά και πράγματα που μέσα μου συνέβαιναν. Τα οποία κάποιες φορές ήταν πολύ πιο ισχυρά από αυτά που συνέβαιναν έξω». *

Πρόσκληση στη θεατρική παράσταση "ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ" στο Δημοτικό Θέατρο Λιβαδειάς

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το Δημοτικό Θέατρο Λιβαδειάς και ο Όμιλος Φίλων Θεάτρου Λιβαδειάς σας προσκαλούν στην παρουσίαση της θεατρικής παράστασης «ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ» του Δ. Κ. Βυζάντιου, σε σκηνοθεσία Χρύσανθου Καγιά,στην αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου Λιβαδειάς (Δωδεκανήσου 5).

Ημερομηνίες Παραστάσεων:

Κυριακή 16 και Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011 και ώρα 8 μ.μ.

και

Κυριακή 23 και Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011 και ώρα 8 μ.μ.

Ομάδα Θεάτρου ΟΠΕRA: "Οι έμποροι των εθνών" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

"Οι έμποροι των εθνών"

19 Οκτωβρίου - 6 Νοεμβρίου 2011 (εκτός Δευτέρας & Τρίτης) 21:00 Μικρή Σκηνή

Μετά από δέκα χρόνια πειραματισμού, σε επίπεδο τόσο υποκριτικής όσο και απόκτησης ενός κοινού κώδικα σκηνικής επικοινωνίας, η Ομάδα Θεάτρου ΟΠΕRΑ ανεβάζει στη σκηνή το μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Οι έμποροι των εθνών με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από το θάνατο του συγγραφέα. Τόσο οι ηθοποιοί όσο και οι μουσικοί που θα παίζουν ζωντανά στη σκηνή υπηρετούν την αφήγηση της ιστορίας αλλά ταυτόχρονα διευρύνουν τα όρια του θεάτρου μέσα από τις δυνατότητες που τους προσφέρει η τεχνολογία. Πρόκειται για ένα ιδιότυπο μουσικό θέατρο όπου οι τα νέα μέσα συνδιαλέγονται δημιουργικά με το γλωσσικό ιδίωμα του Παπαδιαμάντη και την πρωτότυπη μουσική σύνθεση δημιουργώντας ένα ερεθιστικό σκηνικό περιβάλλον.

Κείμενο: Αλέξανδρος ΠαπαδιαμάντηςΔραματουργική επεξεργασία: Έλσα Ανδριανού Σκηνοθεσία-Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Βίντεο: Στάθης Αθανασίου Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Νεφέλη Μαϊστράλη
Ερμηνεύουν: οι ηθοποιοί Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Κώστας Καλλιβρετάκης, Νέστορας Κοψιδάς, Μαρία Παρασύρη, Δανάη Σαριδάκη και οι μουσικοί Ιάκωβος Παυλόπουλος, Σοφία Ευκλείδη
Συμπαραγωγή: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, Ομάδα Θεάτρου ΟΠΕRΑ, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας
http://www.sgt.gr/g

70 χρόνια θέατρο Τέχνης

Συμπληρώνοντας 70 χρόνια λειτουργίας το 2012, το Θέατρο Τέχνης επιλέγει για την σεζόν 2011- 2012 να κινηθεί στον άξονα των μεγάλων σταθμών της ιστορίας και της παράδοσής του.
Από την αρχή της λειτουργίας του την άνοιξη του 1942 στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής ο Κάρολος Κουν έθεσε τις αρχές για τον προσανατολισμό και τις θέσεις του Θεάτρου του: το θέατρο ως κοινωνική θέση, την έρευνα στους κλασσικούς συγγραφείς, την προβολή του ελληνικού έργου και την παρουσίαση πρωτοποριακών συγγραφέων.

Έτσι στη δύσκολη και κρίσιμη περίοδο που ζούμε επιμένουμε σε αυτές τις αρχές δημιουργώντας ένα ρεπερτόριο που περιλαμβάνει: Δύο ελληνικά έργα, ένα από τα σημαντικότερα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Ο δρόμος περνάει από μέσα» και ένα σπάνια παιζόμενο έργο του Γρηγορίου Ξενόπουλου (από τους αγαπημένους συγγραφείς του Κουν) «Χαίρε Νύμφη» που ανεβαίνει με μια σύγχρονη σκηνοθετική ματιά, ένα κλασικό πια έργο του Μπέκετ, «Περιμένοντας τον Γκοντό», (πρωτοανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης το 1968) με μία νέα ερμηνευτική εκδοχή αφού τους ανδρικούς ρόλους θα ενσαρκώσουν τέσσερις καταξιωμένες γυναίκες ηθοποιοί, δύο διασκευές για το θέατρο μυθιστορημάτων- ενός κλασικού και ενός σύγχρονου, ένα έργο του πάντα μοντέρνου Τόμας Μπέρνχαρντ και ένα σύγχρονο, βαθιά πολιτικό κείμενο της νομπελίστα Ελφρίντε Γιέλινεκ.

Η Παιδική Σκηνή του Θεάτρου Τέχνης συνεχίζει με μια καινούργια παραγωγή, τον «Πινόκιο».

Αναλυτικά οι παραστάσεις:

Σημαντική διάκριση για την «Αντιγόνη» του Θ.Τερζόπουλου στο Πεκίνο

                                          Σκηνές  από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή του Θεόδωρου Τερζόπουλου

 

 Η παραγωγή του Αττις απέσπασε τέσσερα κινεζικά θεατρκά βραβεία

Με τέσσερα από σημαντικότερα εθνικά θεατρικά βραβεία τιμήθηκε η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, στην παραγωγή του θεάτρου Αττις και με την υπογραφή του Θεόδωρου Τερζόπουλου. Συγκεκριμένα απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Παράστασης, το πρώτο Βραβείο Σκηνοθεσίας, το Βραβείο Καλύτερης Ομαδικής Ερμηνείας και το Βραβείο Καλύτερης Οργάνωσης και Παραγωγής. Η τραγωδία πρωτοπαρουσιάστηκε τον περασμένο Μάιο στην Κεντρική Ακαδημία Θεάτρου του Πεκίνου.

Η βράβευση της «Αντιγόνης» προστίθεται στις διακρίσεις που έχει λαβει ο έλληνας σκηνοθέτης στην Κίνα: το 2008 ήταν ο «Προμηθέας Δεσμώτης», που κρίθηκε ως η Καλύτερη Παράσταση στον Διαγωνισμό Ακαδημιών Θεάτρου της Ασίας. Πρόσφατα η Ακαδημία του απένειμε τον τίτλο του επίτιμου καθηγητή ενώ η μέθοδος εργασίας του διδάσκεται και παράλληλα εκδόθηκε βιβλίο στην κινεζική γλώσσα αφιερωμένο στο σύστημα εργασίας του.

Το 2013 ο Θεόδωρος Τερζόπουλος θα σκηνοθετήσει την «Ορέστεια» του Αισχύλου με τη συμμετοχή ηθοποιών από την Κίνα, την Κορέα, την Ιαπωνία και την Ινδία.

ΕΔΩ  για τον Θεόδωρο Τερζόπουλο

Η θεατρική παράσταση «Βαβυλωνία» στα Τροφώνια 2011

Το Δημοτικό Θέατρο Λιβαδειάς και ο Όμιλος Φίλων Θεάτρου παρουσιάζουν τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου, στο Ανοικτό Θέατρο Κρύας και ώρα 8:30 μ.μ. τη θεατρική παράσταση «Βαβυλωνία» του Δημήτριου Κ. Βυζάντιου. 

 

Σκηνοθεσία: Χρύσανθος Καγιάς

Πρωταγωνιστούν:

Κατερίνα Ζαχείλα, Μαρίνος Φίλων, Βαγγέλης Γούπιος, Φώφη Μπάλιου, Παρασκευάς Κουνούκλας, Γιώργος Αγραφιώτης, Γιώργος Πούλος, Δημήτρης Λεβέντης, Αντωνία Σαραντίδου, Βιργινία Παππά, Κατερίνα Κακοσαίου, Γιώργος Ηλιάδης

Είσοδος Ελεύθερη 

Η Βαβυλωνία γράφτηκε το 1836 από τον Κωνσταντινοπολίτη αγιογράφο Δημήτρη Χατζή – Κωνσταντή Ασλάνη με το ψευδώνυμο Δημήτριος Κ. Βυζάντιος.

Η δράση τοποθετείται χρονικά στο 1827 στο Ναύπλιο την εποχή που οι ενωμένοι στόλοι των τότε μεγάλων Δυνάμεων (Ρωσία – Αγγλία – Γαλλία) κατεναυμάχησαν τον τουρκο-αιγυπτιακό στόλο του Ιμπραήμ Πασά στο Ναυαρίνο.

Ο Βυζάντιος θέλησε να σατιρίσει το χάος από την έλλειψη κρατικής οργάνωσης και τη γλωσσική ανομοιομορφία που επικρατούσε στις πόλεις  της ελεύθερης Ελλάδας. Το πέτυχε συγκεντρώνοντας γύρω από ένα  τραπέζι, με την ευκαιρία της νίκης  στο Ναυαρίνο, τους αντιπροσωπευτικότερους τύπους των κυριότερων ελληνικών περιοχών.

Όλοι οι ήρωες του έργου που κινεί ο συγγραφέας γύρω από το επεισόδιο του γλεντιού, του μεθυσιού, του καυγά και του τραυματισμού του Κρητικού από τον Αρβανίτη κατάγονται θεατρικά από το λαϊκό Θέατρο Σκιών και αποτελούν κοσμοαγαπητούς τύπους όχι μόνο για την εποχή τους αλλά και για σήμερα.

Στη Βαβυλωνία σύμφωνα με τον μελετητή Δημήτριο Σπάθη, «ο Βυζάντιος εκμεταλλεύτηκε ένα πανάρχαιο κωμικό θέμα –την ασυνεννοησία και τις παρεξηγήσεις ανάμεσα σε πρόσωπα που μιλούν διαφορετικά τοπικά ιδιώματα. Αξιοποίησε το θέμα με δικό του πρωτότυπο και δημιουργικό τρόπο και πέτυχε να αποτυπώσει μιαν ανεπανάληπτη στιγμή από την πολιτική και πολιτιστική ιστορία του Ελληνισμού, καταγράφοντας μαζί με τις ντοπιολαλιές του Χιώτη, του Ανατολίτη, του Επτανήσιου και άλλων προσώπων και τις νοοτροπίες και συμπεριφορές τους σε ζωντανά στιγμιότυπα από τη νεοελληνική πραγματικότητα εκείνης της εποχής».

Η Βαβυλωνία όπως σημειώνει ο Σπύρος Ευαγγελάτος «είναι για το θέατρο ό,τι τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη για την πεζογραφία μας: το λαβωμένο ηρωϊκό παρόν της γενιάς των αγωνιστών του ’21. Δεν θα μπορούσε να γεννηθεί κάτω από άλλες συνθήκες […]
Η Βαβυλωνία τυπώθηκε για πρώτη φορά στο Ναύπλιο το 1836, παίχτηκε αμέσως στην Αθήνα από «επαγγελματικό» θίασο, ξανατυπώθηκε στην «οριστική», κατά τον συγγραφέα της, μορφή το 1840 στην Αθήνα, παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε αδιάλειπτα από επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς θιάσους (ακόμη και έξω από τα ελληνικά σύνορα), τυπώθηκε και ανατυπώθηκε σε λαϊκές και «φροντισμένες» εκδόσεις ως τις μέρες μας, κατ’ επανάληψη διδάχτηκε και στον 20ό αιώνα σε όλη την Ελλάδα, «γυρίστηκε» ταινία, παρουσιάστηκε στο ραδιόφωνο, με δυο λόγια είναι ένα έργο ζωντανό. [...]

 

Το έργο

 Ένας  Ανατολίτης, ένας  Μωραΐτης, ένας Χιώτης, ένας Κρητικός, ένας Αρβανίτης, ένας Κύπριος κι ένας λογιότατος από την Κω, μαθαίνοντας στο Ναύπλιο το νέο της καταστροφής της αρμάδας του Ιμπραήμ (1827), αποφασίζουν να γιορτάσουν το ευχάριστο γεγονός μ `ένα γλέντι στη λοκάντα του Χιώτη μισέ Μπαστιά. Τα παραπίνουν όμως πάνω στον πατριωτικό ενθουσιασμό τους κι ο αψύς Αρβανίτης που δεν καταλαβαίνει το γλωσσικό ιδίωμα του Κρητικού, νομίζοντας σε μια στιγμή πως ο τελευταίος τον έχει προσβάλλει, τον τραυματίζει με μια πιστολιά. Φτάνει η αστυνομία, γίνονται ανακρίσεις από τον Επτανήσιο αστυνόμο Διονύσιο Φάντε, που παρά την ανακριτική πείρα του δεν τα καταφέρνει να εξακριβώσει αν ο τραυματισμός του Κρητικού είναι κάζο π ε ν σ ά τ ο (εκ προμελέτης) ή α τ σ ι ν τ έ ν τ ε  (τυχαίο), επειδή ούτε αυτός καταλαβαίνει το γλωσσικό ιδίωμα των μαρτύρων, ούτε οι μάρτυρες το δικό του….

"Ανθρώπινη φωνή του Ζαν Κοκτώ από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης στα "ΤΡΟΦΩΝΙΑ 2011"

              "ΤΡΟΦΩΝΙΑ 2011" ΤΡΙΤΗ 6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ στο ΘΕΑΤΡΟ ΚΡΥΑΣ στις 9.00 μ.μ.

Ένα από τα πιο διάσημα έργα του Ζάν Κοκτώ αλλά και από τα σημαντικότερα του σύγχρονου γαλλικού δραματολογίου,  «Ανθρώπινη φωνή», θα παιχθεί από το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Ρούμελης στα ΤΡΟΦΩΝΙΑ 2011. 
 Μια σύνθεση μονόπρακτων του Ζαν Κοκτώ ... που  περιλαμβάνει τα διάσημα μονόπρακτα  
"Η ανθρώπινη Φωνή", "Η Ψεύτρα", "Το πανηγύρι"


Λίγα λόγια από τον σκηνοθέτη:

Στην Ανθρώπινη φωνή (που πρωτανέβηκε το 1930 στην Κομεντί Φρανσέζ με ερμηνεύτρια την Μπέρτ Μποβί και αργότερα  ερμηνεύτηκε από την Άννα Μανιάνι και την Ιγκριντ Μπέργκμαν) μια γυναίκα μάς μιλάει για τον έρωτα, την μοναξιά, την εγκατάλειψη, την προδοσία, το ψέμα και την αλήθεια, την απόγνωση, την λατρεία, το πάθος, την απόρριψη, το αδιέξοδο των σχέσεων: αισθήματα που φιλοξενούνται σ' αυτό το διαχρονικό κείμενο του Ζάν Κοκτώ και δεν αλλάζουν όσο κι αναλλάζουν οι εποχές.

 Η παράσταση Ανθρώπινη φωνή είναι μία θεατρική-μουσική σύνθεση κειμένων του Γάλλου δραματουργού που περιλαμβάνει τέσσερα μονόπρακτα και μικρά αποσπάσματα από άλλα κείμενα του. Εκτός δηλαδή από την Ανθρώπινη φωνή, συμπεριλαμβάνονται και τα μονόπρακτα: Ο ωραίος αδιάφορος, που γράφτηκε για την Εντίθ Πιάφ, Η ψεύτρα, που ως Ο ψεύτης γράφτηκε για τον Ζάν Μαραί, Στο πανηγύρι κ.α.

 Τα κείμενα αυτά, με το ένα να μπαίνει μέσα στο άλλο μ' ένα θεατρικό τρόπο, δίνουν την εντύπωση ενός ενιαίου έργου που μιλάει για τον έρωτα, τη ζωή, τον θάνατο, το θέατρο.
Στην Ανθρώπινη φωνή μία γυναίκα βιώνει την εγκατάλειψη μέσα από ένα τηλεφώνημα ενώ στον Ωραίο αδιάφορο η γυναίκα βιώνει τον τρόμο της απόρριψης. Στην Ψεύτρα μας καταθέτει την προσωπική της σχέση με την αλήθεια και το ψέμα ως τρόπο ζωής και τέλος στο Πανηγύρι η γυναίκα αυτή μάς μεταφέρει στον φανταστικό χώρο του θεάτρου και την χωρίς τέλος αναζήτηση του μεγάλου έρωτα. 

Ξάφνιασε μας Ζάν,  αυτή η περίφημη προτροπή του Ντιαγκίλεφ προς τον Κοκτώ, κατά τη διάρκεια της συνεργασίας τους, δίνει το μέτρο -  όπως σημειώνει η καθηγήτρια κ. Λίνα Λυχναρά - του γάλλου ποιητή, θεατρικού συγγραφέα, ζωγράφου και σκηνοθέτη.  Ο μεγάλος ελληνολάτρης ποιητής, που ο Ζαν Ζενέ τον αποκαλούσε Κοκτώ ο Έλληνας!, θα μας συναρπάσει μ' αυτά τα εξαίσια κείμενα,  διαμάντια του σύγχρονου γαλλικού θεάτρου. 

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Ιορδανίδης διαβάζει τις ερωτικές αυτές ιστορίες με τρόπο διεισδυτικό, τις ενοποιεί, τις συνοδεύει με μουσική και τραγούδια και οδηγεί την παράσταση μέσα από μία σύγχρονη οπτική. Η παράσταση αφιερώνεται στην μεγάλη Έλλη Λαμπέτη που με την ερμηνεία της σφράγισε τα κείμενα αυτά.

Συντελεστές:Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης και Γιάννης Ιορδανίδης  Σκηνοθεσία: Γιάννης ΙορδανίδηςΣκηνικά: Λαλούλα ΧρυσικοπούλουΚοστούμια: Ελένη Δουνδουλάκη Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης Μουσική επιμέλεια: Χάρης Γεωργιάδης 
Ερμηνεύει η καταξιωμένη ηθοποιός Κερασία Σαμαρά. Στο πιάνο ο Νικόλας Μπράβος. Συμμετέχει ο ηθοποιός Αλέξανδρος Νταβρής.

 για το Ζαν Κοκτώ από τη Βικιπαίδεια 
διαβάστε εδώ Ζαν Kο­κτώ : η αν­θρώ­πι­νη φω­νή

Κάρλο Μίκελστετερ - "Έρημος"

Κυριακή 04/09/2011 - ΚΑΡΛΟ ΜΙΚΕΛΣΤΕΤΕΡ - ΕΡΗΜΟΣ - Θέατρο ΑΤΤΙΣ

ΘΕΑΤΡΟ - ΘΕΑΤΡΟ - ΑΙΣΧΥΛΕΙΑ 2011

Θέατρο ΑΤΤΙΣ ΚΑΡΛΟ ΜΙΚΕΛΣΤΕΤΕΡ - ΕΡΗΜΟΣ Σκηνοθεσία: Θεόδωρος Τερζόπουλος Παλαιό Ελαιουργείο - Παραλία Ελευσίνας Ώρα έναρξης: 20:30, Εισ. 12€ - Φοιτ. 5€   Στην παράσταση, στο κέντρο του άδειου σκηνικού χώρου βρίσκεται ένας μόνο ηθοποιός, το σώμα του οποίου μεταμορφώνεται σε πολυρυθμική μηχανή που μάχεται με τις στοιχειώδεις δυνάμεις της φύσης, όπως αυτή της βαρύτητας. Στο βλέμμα του μια ανεξερεύνητη απόσταση, ο νους του χαμένος κάπου αλλού, απ’ όπου πηγάζουν άπιαστα οράματα, αποσπάσματα από ιστορίες, βίαιες βλασφημίες, εκφράσεις μιας φωνής, απελπισμένης και καθαρής, στην προσπάθειά της να φτιάξει το λαβύρινθο στον οποίο χάνεται σε μια περιπέτεια της σκέψης συνταρακτικής έντασης.  Συμπαραγωγή: Θεάτρο Άττις - Teatro Stabile del Umbria - Teatro Brunello Cucinelli - Emilia Romagna Teatro Διασκευή: Πάολο Μουζίο- Θεόδωρος Τερζόπουλος Σκηνοθεσία: Θεόδωρος Τερζόπουλος Ερμηνεύουν: Πάολο Μουζίο - Θεόδωρος Τερζόπουλος ΚΡΙΤΙΚΕΣ  Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, ο ιδρυτής του Θεάτρου Άττις, και ο Πάολο Μουζίο έχουν προσδώσει με εξαιρετικό τρόπο θεατρική μορφή στο φιλοσοφικό και ποιητικό κείμενο του Κάρλο Μικελστέτερ, Έρημος. Ένταση, πάθος, υποδειγματική χρήση του χρόνου και η κραυγή Ελελεύ να βγαίνει από τα κείμενα του Ηράκλειτου για τη φωτιά. Nico Garone, La Republica     Μέσα από την ερμηνευτική μέθοδο του Τερζόπουλου, ο Πάολο Μουζίο βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με το φιλοσοφικό κείμενο, χρησιμοποιώντας σαν όχημα τη σωματική του ενέργεια. […] Ακίνητος, με τα μάτια ορθάνοιχτα, αρθρώνει λέξεις, μεταφέρει οράματα και κινείται από την απελπισία στην εσωτερική έκρηξη. Δημήτρης Τσατσούλης, Theater der Zeit, December 2007   ΚΑΡΛΟ ΜΙΚΕΛΣΤΕΤΕΡ Ο Κάρλο Μικελστέτερ γεννήθηκε στη Γκορίτσια της Ιταλίας το 1887, από γονείς ιταλοεβραίους. Ο πατέρας του ήταν διευθυντής του Γραφείου Γενικών Ασφαλίσεων της Τεργέστης. Μετά από την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο της Γκορίτισα γράφτηκε στη Μαθηματική Σχολή της Βιέννης. Πολύ σύντομα μετακόμισε στη Φλωρεντία με την προοπτική να αφοσιωθεί στη ζωγραφική, αντί γι’ αυτό όμως, φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή, όπου ασχολήθηκε κυρίως με την ποίηση και την ελληνική φιλοσοφία. Το 1909 επέστρεψε στη Γκορίτσια για να ετοιμάσει την πτυχιακή του εργασία. Στις 16 Οκτωβρίου του 1910 ο Μικελστέτερ τέλειωσε το γράψιμο της κριτικής επιφυλλίδας για την Πειθώ. Την επόμενη μέρα αυτοκτόνησε. Ο εκδοτικός οίκος ADELPHI έχει εκδώσει τα έργα του Κάρλο Μικελστέτερ Επιστολές (1983), Ποιήματα (1987) και το Διάλογο της υγείας (1988). Το έργο του Πειθώ και Ρητορική κυκλοφόρησε μαζί με τις Κριτικές Επιφυλλίδες το 1995.   Τα κείμενα του Κάρλο Μικελστέτερ που ο ίδιος συγκέντρωσε για την πτυχιακή του εργασία με τον τίτλο Πειθώ και Ρητορική αποτελούν ένα ετερογενές σύνολο του οποίου η έντονη ποιητική διάσταση βρίσκεται σε μια απελπισμένη φωνή. Η δραματουργία του Σχεδίου Μικελστέτερ βασίζεται σε αποσπάσματα που ξεχωρίζουν ακριβώς από το άκουσμα αυτής της εσωτερικής φωνής, σε μια από τις πιο πιθανές διαδρομές μέσα από τα θέματα της ποίησης του Μικελστέτερ. Ο Μικελστέτερ που γεννήθηκε στη Γκορίτσια και αυτοκτόνησε το 1910 στα 23 του χρόνια, ήταν προικισμένος με βλέμμα ποτισμένο με την ευρωπαϊκή κουλτούρα και ταυτόχρονα γερά ριζωμένο στην κλασική σκέψη.  Η φύση της σκέψης του Μικελστέτερ, με βαθιές ρίζες στην ανατολή και στη δύση, στον 19ο αιώνα και στην κλασική εποχή, αποτελεί το κοινό έδαφος της συνεργασίας του Ιταλού ηθοποιού Πάολο Μουζίο με τον Έλληνα σκηνοθέτη Θόδωρο Τερζόπουλο. Η Πειθώ είναι για τον Μικελστέτερ η προσπάθεια να πετύχουμε την εξουσία του εαυτού μας, η οποία ακυρώνεται πάντα από την αμείωτη ατέλεια της ζωής. Η Ρητορική είναι η συσκευή που παράγει λόγο, χειρονομίες, θεσμούς που κρύβουν τη μη δυνατότητα προσέγγισης της Πειθούς. Ο Μικελστέτερ προχωρεί χωρίς να διστάζει σε ένα λαβύρινθο που δεν έχει έξοδο, με την ύπαρξή του ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο και πυροδοτεί την έρευνα στη σύγχρονη τραγική διάστασή της, έρευνα που βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο της δουλειάς του Θόδωρου Τερζόπουλου. Το σύμπλεγμα των μύθων που περνούν μέσα από τον Άδη, είναι το κλειδί για την κατανόηση ενός θεάτρου τελεστικού, τραγικής διάστασης, στο οποίο η σκέψη του νεαρού ποιητή φιλοσόφου χάνει κάθε διαλεκτικό χαρακτηριστικό, κάθε παράθεση λόγου για να γίνει σώμα, ενέργεια, φυλακή, φλόγα, σύγκρουση, που πραγματοποιείται τώρα, με τη σκηνική πράξη, σ’ ένα φόντο σύγχρονης ερήμωσης, όπου έχει χαθεί κάθε ισορροπία.    ΑΙΣΧΥΛΙΑ Για τον Θεόδωρο Τερζόπουλο  Ο Θόδωρος Τερζόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Μακρύγιαλο Πιερίας. Τελειώνοντας το γυμνάσιο σπουδάζει στην δραματική σχολή του Κώστα Μιχαηλίδη κι έπειτα φεύγει για την Γερμανία όπου φοιτά στο Berliner Ensemble, δίπλα στους Ρουθ Μπερκχάους, Μάνφρεντ Βέκβερτ, Έκκεχαρτ Σάαλ και τον ίδιο τον Χάινερ Μύλλερ. Εκεί γνωρίζει τη φιλοσοφία του Bauhaus, που τον προίκισε με την έντονα σχηματική αντίληψη της κίνησης που διατηρεί μέχρι σήμερα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, σκηνοθετεί επί σειρά ετών στο Κ.Θ.Β.Ε. και το 1985 αναλαμβάνει διευθυντής της Διεθνούς Συνάντησης για το Αρχαίο Δράμα στους Δελφούς, όπου καλώντας και γνωρίζοντας σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο, αποφασίζει να ερευνήσει έναν νέο τρόπο προσέγγισης στο πεδίο του αρχαίου δράματος. Το στίγμα που διαμορφώνει παρουσιάζεται για πρώτη φορά με τις Βάκχες, το καλοκαίρι του 1986. Η παράσταση φεύγει για παγκόσμια περιοδεία και διακρίνεται (Φεστιβάλ Μάλαγας). Οι Βάκχες σηματοδοτούν την παγκόσμια καθιέρωση του θιάσου του, "Άττις". Ο Τερζόπουλος συνεργάζεται πλέον με θιάσους και οργανισμούς σε όλο τον κόσμο, ενώ ο θίασος "Άττις" προσκαλείται να παρουσιάσει τη δουλειά του, που έχει ως χαρακτηριστικό την τεράστια ένταση του σώματος, μια κατάσταση έκστασης που προκαλείται από την ιδιαίτερη μέθοδο προετοιμασίας των ηθοποιών. Ο διεθνής Ελληνας σκηνοθέτης τον Ιούνιο αναγορέυτηκε επίτιμος καθηγητής της Κεντρικής Ακαδημίας Θεάτρου της Κίνας, Επίσης κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο στα κινέζικα πάνω στην περίφημη -και διεθνώς πια- μέθοδό του.  ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ "ΑΤΤΙΣ" Το Θέατρο Άττις ιδρύθηκε το 1985 στους Δελφούς από τον Θεόδωρο Τερζόπουλο με βασικό στόχο την έρευνα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και σημαντικών κειμένων της παγκόσμιας δραματουργίας. Στα 27 χρόνια της δημιουργικής πορείας του, το Θέατρο Άττις έχει παρουσιάσει μόνο στο εξωτερικό 1.850 παραστάσεις. Συνεργάζεται με διεθνή φεστιβάλ και θέατρα του εξωτερικού ως συμπαραγωγός πολυγλωσσικών και πολυπολιτισμικών παραστάσεων. Προωθεί το σύστημα εργασίας του (θεωρία και πρακτική) και έχει διοργανώσει 300 εργαστήρια και 50 θεωρητικά συμπόσια, τα περισσότερα απ' αυτά σε συνεργασία με σημαντικές ακαδημίες θεάτρου. Βιβλία για το Θέατρο Άττις και τον Θ. Τερζόπουλο έχουν εκδοθεί και μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά, τούρκικα, ρώσικα, κινέζικα, πολωνικά) και έχουν δημοσιευθεί πολλά επιστημονικά δοκίμια και άρθρα σε όλο τον κόσμο. Οι παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας του Θεάτρου Άττις, οι οποίες θεωρούνται υποδειγματικές, διδάσκονται σε 30 πανεπιστημιακές έδρες σε όλο τον κόσμο. Στους χώρους του Θεάτρου Άττις διοργανώνονται συχνά εικαστικές εκθέσεις (Κουνέλλης, Ψυχοπαίδης, Τζιώτης, Μεϊμάρογλου, Χρυσικόπουλος κα). Επίσης έχουν φιλοξενηθεί παραστάσεις από το εξωτερικό (Ηλέκτρα, σε σκηνοθεσία Tadashi Suzuki κα). Το Θέατρο Άττις διαθέτει δυο σκηνές.Θέατρο ΑΤΤΙΣ Ακολουθεί αναδημοσίευση ενός κειμένου του Θεόδωρου Τερζόπουλου από το βιβλίο του “ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ και ΘΕΑΤΡΟ ΑΤΤΙΣ-ΑΝΑΔΡΟΜΗ, ΜΈΘΟΔΟΣ, ΣΧΟΛΙΑ” 2000, Εκδόσεις ΑΓΡΑ.  ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ  ΑΝΑΔΡΟΜΗ και ΜΕΘΟΔΟΣ Προέρχομαι από μια οικογένεια η οποία μετά τον εμφύλιο βρέθηκε από την μεριά των ηττημένων, από μια κοινωνική ομάδα που πολεμήθηκε πολιτικά αλλά και ψυχολογικά. Από τη στιγμή που βρέθηκα από τη μεριά αυτών που στέκονταν στο περιθώριο των, είχα τη δυνατότητα να βλέπω με μάτι κριτικό τον κόσμο. Είχα αυτόματα μια φυσική κριτική θέση απέναντι στα πράγματα. Από μικρός ήμουνα θεατής του κοινωνικού θεάτρου. Παρατηρούσα την καθημερινή συμπεριφορά των νικητών και από αντίδραση άρχισα σιγά σιγά να πλάθω τις δικές μου ιστορίες και εικόνες. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ’ ένα χωριό με έντονα τα στοιχεία της παράδοσης και ισχυρή τη μνήμη ενός πνευματικού παρελθόντος. Στο χωριό μου, τον Μακρύγιαλο Πιερίας, οι προοδευτικοί κάτοικοι, καπνοπαραγωγοί και ψαράδες, στην πλειονότητα τους πρόσφυγες από τον Πόντο, έφεραν μαζί τους στοιχεία μιας αυθεντικής κουλτούρας. Θυμάμαι συζητήσεις στις αυλές των σπιτιών για τους προγόνους, για τις χαμένες πατρίδες, για τους πολιτικούς εξόριστους, για τα καθημερινά προβλήματα, αλλά πάντα και για κάτι άλλο που υπερβαίνει τη ζωή.

"Φροντίζω το θέατρο..."

 21 έργα, 50 κεράκια 

Της Δάφνης Κοντοδήμα 

^«Φροντίζω το θέατρο... Τι ωραία φράση», λέει στα «ΝΕΑ» ο Γιώργος Αρμένης με αφορμή τον ρόλο του φροντιστή θεάτρου, του Διονύση, που ερμηνεύει στα «Μικρά Διονύσια». Εκείνος άλλωστε θα φροντίσει ώστε να παρουσιαστούν στην ορχήστρα του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου (αύριο και μεθαύριο) οι καλύτερες στιγμές των 50 χρόνων του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος στην επετειακή παράσταση των Γιάννη Ρήγα και Γρηγόρη Καραντινάκη.

Μια παράσταση - φόρο τιμής σε εκείνους που σημάδεψαν τη μεταπολεμική ιστορία του θεάτρου στη Θεσσαλονίκη, όπως οι Σωκράτης Καραντινός, Σπύρος Ευαγγελάτος, Μίνως Βολανάκης, Ανδρέας Βουτσινάς, Βασίλης Παπαβασιλείου.

Στο αργολικό θέατρο θα κατηφορίσουν η Αντιγόνη, η Κασσάνδρα, η Κλυταιμνήστρα, ο Αγαμέμνονας, η Ηλέκτρα, ο Ορέστης, ο Ετεοκλής, η Λυσιστράτη, η Μυρρίνη, ο Πλούτος, οι Νεφέλες... Σβήνουν φέτος τα 50 κεράκια γενεθλίων του ΚΘΒΕ με μια παράσταση που μοιράζει τις δύο ώρες της στην τραγωδία και την κωμωδία.

Ενα θεατρικό ψηφιδωτό 28 αποσπασμάτων από 21 έργα αρχαίου δράματος, σε σύνθεση και μετάφραση Κ.Χ. Μύρη, τα οποία έχει παρουσιάσει η κρατική σκηνή από την ίδρυσή της το 1961.

Ο Γιώργος Αρμένης βρίσκεται στην ευχάριστη θέση, όπως λέει, να τον σκηνοθετεί ο μαθητής του Γιάννης Ρήγας και ο γιος του, Κάρολος Αρμένης, ως βοηθός σκηνοθέτη.

Στη σκηνή κάνει ένα νοσταλγικό ταξίδι. Στη ζωή του δεν γυρίζει στο παρελθόν. «Αν το κάνω θα είναι για να γαληνεύσω ως Γιώργος», σχολιάζει ο ηθοποιός που μαζί με τον φροντιστή ερμηνεύει και τους Οιδίποδα, Χρεμύλο, Αλλαντοπώλη.

«Είναι λάθος να πηγαίνουμε πίσω. Αλλάζουν τα χρώματα, οι ταχύτητες, οι σκέψεις... Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους που τολμούν και πάνε το θέατρο ένα βήμα μπροστά», σχολιάζει ο Γιώργος Αρμένης.

Στα επετειακά «Μικρά Διονύσια», το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος έχει στο πλευρό του ηθοποιούς, αποφοίτους και συνεργάτες όπως οι Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Δημήτρης Διακοσάββας, Γιάννης Καλατζόπουλος, Μαρία Καραμήτρη, Γιάννης Καραούλης, Δημήτρης Κολοβός, Ταμίλα Κουλίεβα, Λίνα Λαμπράκη, Σοφία Λάππου, Γιάννης Μαλλούχος, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Κώστας Σαντάς, Βασίλης Σπυρόπουλος, Χρίστος Στυλιανού. «Είναι καλό να στηρίζουμε τις κρατικές σκηνές σε δύσκολους καιρούς. Με προβληματίζει το γεγονός ότι τις κατηγορούν, λέγοντας ότι παίρνουν μεγάλη κρατική επιχορήγηση. Παράγουν αξιόλογο έργο και αυτό έχει μεγάλη σημασία», λέει στα «ΝΕΑ» η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου που μεταμορφώνεται από Κασσάνδρα, «που είναι φως, αέρας, γνώση», σε Κλυταιμνήστρα.
Τα Νέα

1o Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικών Ομάδων Θεάτρου στο Δίστομο

 Την Πέμπτη 25 Αυγούστου ξεκινάει το
1o Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικών Ομάδων Θεάτρου στο Δίστομο

Είναι μια πρωτοβουλία του Θεατρικού Εργαστηρίου Διστόμου : "ΘΕΑΤΡΟΦΡΕΝΕΙΑ" που ανέλαβε την οργάνωση του, με συνδιοργανωτή  τον Δήμο Διστόμου-Αράχωβας-Αντίκυρας και την ευγενή χορηγία της Περιφερειακής Ενότητας Βοιωτίας.

Στο ανοιχτό Θέατρο Μαυσωλείου Διστόμου το θεατρόφιλο κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει 6 παραστασεις συνολικά(μία κάθε βράδυ στις 9.00)

 από ερασιτεχνικές ομάδες θεάτρου απ'όλη την Ελλάδα!

Οι έξη αυτοί θίασοι (οι πέντε διαγωνίζονται για την διεκδίκηση τιμητικών βραβείων και ο έκτος θίασος τιμητικώς συμμετέχει εκτός συναγωνισμού) 

θα φιλοξενηθουν στον ξενώνα του Δήμου μας και θα δειπνήσουν μετά την παραστασή τους σε εστιατόρια-ταβέρνες του Διστόμου ενω το πρωί της επόμενης 

ημέρας θα ξεναγηθούν στα μουσεία της πόλης πριν την αναχώρησή τους.

Το πλήρες πρόγραμμα (μετά τα αποτελέσματα της προκριματικής επιτροπής από τις 19 συμμετοχές απ'όλη την Ελλάδα προκρίθηκαν οι 5 για να διαγωνισθούν)

των παραστάσεων που θα παρουσιασθούν από τις 25  - 30 Αυγούστου είναι το εξής:

ΠΕΜΠΤΗ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011

ΩΡΑ 21.00

***********************

"ΑΜΛΕΤ Β"

Σκηνοθεσία Έφη Μεράβογλου

από την Θεατρική Ομάδα "ΠΡΟΖΑ"

 του Φιλοπρόοδου Όμιλου Υμητού.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011

ΩΡΑ 21.00

************************

"ΤΩΡΑ ΜΑΛΙΣΤΑ-ΤΑ ΠΙΑΣΑΜΕ Τ'ΑΥΓΑ ΜΑΣ"

του ΘΑΝΑΣΗ ΠΕΝΤΣΟΥ

Σκηνοθεσία ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΦΥΡΙΔΗΣ

από την Θεατρική Ομάδα

των Κυμίνων του Δήμου Δέλτα Θεσσαλονίκης.

ΣΑΒΒΑΤΟ 27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011

ΩΡΑ 21.00

*********************************

"ΟΙ ΞΕ-ΘΕΟ-ΜΕΝΟΙ"

της ΣΟΦΙΑΣ ΠΡΟΣΩΤΣΑΝΛΗ

Σκηνοθεσία  ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

από την Θεατρική Ομάδα

του Πολιτιστικού Ομίλου Θεσσαλονίκης

"ΒΟΥΒΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ".

ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011

ΩΡΑ 21.00

******************************

"ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ"

του ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ ΜΠΟΡΧΕΡΤ

Σκηνοθεσία  ΣΗΦΗΣ ΜΑΝΤΑΔΑΚΗΣ

από την Θεατρική Σκηνή "ΕΚΤΟΣ ΣΧΕΔΙΟΥ"

του Δήμου Καματερού Αττικής.

ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011

ΩΡΑ 21.00

*********************************************

"Αριστοφάνους Πλούτος"    ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ.

διασκευή-προσαρμογή-σκηνοθεσία Χρίστος Λάτσινος

από την Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού & Μορφωτικού Συλλόγου

"το Αιτωλικό"    

Αιτωλοακαρνανία.

ΤΡΙΤΗ 30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2011

ΩΡΑ 21.00

"ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ"

του ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ

Σκηνοθεσία  ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΑΣ

από το ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟ ΘΕΑΤΡΟ "ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ"

ΚΟΡΙΝΘΟΣ

                 Το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011 στις 9.00 στο ανοιχτό Θέατρο Μαυσωλείου Διστόμου

θα πραγματοποιηθεί η απονομή των τιμητικών βραβείων στους παρευρισκόμενους

εκπροσώπους των  παραστάσεων που θα διακριθούν από την αρμόδια επιτροπή αλλά και από το κοινό.

Η επιτροπή αποτελείται από προσωπικότητες του θεάτρου - της τέχνης γενικώτερα και του πολιτισμού.

Θ'ακολουθήσει το μουσικό μέρος της βραδιάς με την μοναδική συντροφιά του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΧΑΤΖΗ οδεύοντας προς την τελετή λήξης του:

 "ΠΡΩΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ"

ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ ΖΕΙ & το θέλουμε να είναι ο λαμπερός φάρος του πολιτισμού μας!

                     **********************************************************

Η παρουσία όλων μας κρίνεται απαραίτητη.Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων

 Με εκτίμηση 

Το Διοικητικό συμβούλιο του Θεατρικού Εργαστηρίου Διστόμου:"ΘΕΑΤΡΟΦΡΕΝΕΙΑ"