Αναδημοσίευση από art noise Της Βασιλίκας Σαριλάκη
«Είδα το ιερό στα αντικείμενα καθημερινής χρήσης.. Θέλω την επιστροφή της ποίησης μ΄ όλα τα μέσα: με την άσκηση, την παρατήρηση, τη μοναξιά, το λόγο, την εικόνα, την εξέγερση.»
Αυτό είναι το βασικό credo του πλέον διεθνούς Έλληνα καλλιτέχνη σήμερα κι ενός από τους σημαντικότερους του κόσμου. Με αφορμή την έκθεσή του στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, δημοσιεύω αυτούσια, χωρίς περικοπές την συνέντευξη που μου έδωσε παλιότερα, μέρος της οποίας δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή.Ένας ευαίσθητος αυτοεξόριστος, με γόνιμη σκέψη, μιλάει για τις πραγματικές αξίες του Ελληνισμού, για το τι σημαίνει μέτρο, ηθική υπόσταση, αρχαία τραγωδία. Κριτικάρει σφοδρά την Αμερικανική τέχνη και πολιτική, σχολιάζει την πτώση της Ευρωπαϊκής κουλτούρας, τις αναπηρίες της Ελληνικής τέχνης κι εξηγείται κατά πρόσωπο με την Ιστορία. Μιλάει τέλος, για το πραγματικό όραμα της τέχνης και για το τί κάνει ένα έργο σημαντικό.
Τα αρχαία όνειρα.. Ο
Γιάννης Κουνέλλης, γεννημένος το ΄36 στον Πειραιά, ζει τα τελευταία 56
χρόνια στην Ρώμη. Έχει εκθέσει παντού και φυσικά στην Ελλάδα (γκαλ.
Bernier). Κεντρική φυσιογνωμία της arte povera, πίστεψε σε μια τέχνη που
επηρεασμένη από το κλίμα του Μάη του ΄68 αντέταξε στον κυνισμό της
υπερκατανάλωσης τα πρωτογενή, φτωχά υλικά της: χώμα, πέτρα, κάρβουνο,
ράκη, ξύλο, φωτιά, οριοθετώντας έναν Ηρακλείτιο χώρο.. Η τέχνη βγήκε
στον χώρο, κατάργησε το κάδρο και πολιτικοποιήθηκε. Ο καμβάς έγινε
ατσάλι. Έκτοτε, οι εγκαταστάσεις του Κουνέλλη σφράγισαν την πρωτοπορία.
Εφήμερες, θεατρικές, δραματικές, μελαγχολικές κάποτε, εμπνεύστηκαν από
την Ιστορία κι εκφράστηκαν με μεστές φόρμες, δεμένες σε μια διαλεκτική
αντίθεση.Περισσότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου