Banksy, new graffiti

 H Mona Lisa με το μπαζούκας εμφανίστηκε στο Soho το 2001. Έπειτα από δύο μέρες το έργο “εξαφανίστηκε”..

                                                                   

                                                                   Της Βασιλίκας Σαριλάκη

                                                                                             art noise

Ναί, αυτό που προσπαθεί ο Banksy είναι να ξεκλειδώσει συνειδήσεις. Να προκαλέσει μια αιφνίδια επίγνωση στις κοιμισμένες αισθήσεις και στα αποχαυνωμένα ένστικτα που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Μια έγερση από τις συνήθειες και τα “ζωικά” μας ήθη..Μια επιστροφή στην ξεχασμένη τρυφερότητα κι ανθρωπιά..Μια αδέκαστη κριτική στον καταναλωτισμό, την αστυνομοκρατία, την απάθεια, τις αυταπάτες μας..Τα λαμπρά σε ιδιοφυείς συλλήψεις αυτά έργα, μας χαρίζονται γενναιόδωρα στους δρόμους από έναν καλλιτέχνη που παρόλη την διεθνή του “αναγνωρισιμότητα” παραμένει άγνωστος συνειδητά.. Κι αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους του κόσμου.. Σίγουρα τον πιο πολιτικό καλλιτέχνη σήμερα.  ΕΔΩ η συνέχεια

"Ενα τραγούδι για τον Ορφέα" του Ν.Σιδέρη στο "Εμβόλιμον"

Μάρω Δούκα

Συνέντευξη στον Κώστα Αγοραστό (Βook Press)

Η κυρία Μάρω Δούκα, με αφορμή το τελευταίο της βιβλίο "Γιατί εμένα η ψυχή μου" (εκδ. Πατάκη) μας μίλησε για τα διηγήματά της, τις επανεκδόσεις των βιβλίων της αλλά και τους συγγραφείς που αγαπά.

Το τελευταίο σας βιβλίο είναι συλλογή διηγημάτων. Ποιος είναι ο κοινός τόπος όπου συναντιούνται όλες αυτές οι ιστορίες;

Μέσα από τη δική μου, εννοείται, οπτική, κοινός τόπος στα περισσότερα από τα δεκαεπτά πεζογραφήματα του Γιατί εμένα η ψυχή μου θα μπορούσε να είναι η διαδρομή προς το «σήμερα» και την κρίση που ερχόταν… Καθώς τα ταξινομούσα για τη συγκεκριμένη έκδοση, ένιωθα ότι, αν μη τι άλλο, απηχούν με τον τρόπο τους, και όπως εγώ κάθε φορά προσλάμβανα, το κλίμα και το πνεύμα της εικοσαετίας (1989-2009) κατά την οποία γράφτηκαν.

Τα περισσότερα διηγήματα της συλλογής γράφτηκαν στο παρελθόν «κατά παραγγελία», είτε για λογοτεχνικά περιοδικά είτε για συλλογικούς τόμους. Πόσο δελεαστικό είναι να σας θέτουν το θέμα και να σας ζητάνε μια ιστορία;

Πιθανόν αν δεν μου είχαν «παραγγελθεί» να μην τα έγραφα ποτέ, εκ των υστέρων όμως αισθάνομαι ότι έτσι ή αλλιώς υπήρχαν μέσα μου. Και μ’ αυτό θέλω να πω ότι τη συγκεκριμένη «παραγγελία» κάθε φορά την «προσάρμοζα» σε μια δική μου ανάγκη, σαν να ήμουν έτοιμη εκείνη ακριβώς τη στιγμή να γράψω αυτήν ακριβώς την ιστορία. Παράδειγμα Η μνήμη του νερού. Τι μου είχε ζητηθεί Νοέμβριο του 2001; Μια ιστορία για τη θεματική ενότητα «Μοναχικά ανδρόγυνα». Κι εγώ κάθισα κι έγραψα έναν εσωτερικό μονόλογο για την πτώση των δίδυμων πύργων στις 11 Σεπτεμβρίου. Ήταν ο δικός μου τρόπος να «διαχειριστώ» μέσα μου την απελπισία εκείνου του παγιδευμένου άντρα καθώς, κρεμασμένος σχεδόν έξω από το παράθυρο του ουρανοξύστη, ανέμιζε ένα άσπρο μαντιλάκι καλώντας σε βοήθεια… Ή το άλλο πεζογράφημα Ταξιδεύοντας με μια φωτογραφία, που μου είχε ζητηθεί για τη θεματική ενότητα «Φωτογραφία» από το περιοδικό «η λέξη». Θα μπορούσα να επιλέξω μια όποια να ’ναι φωτογραφία, αλλά εγώ επέλεξα τη φωτογραφία του κομαντάντε Μάρκος, επειδή τότε, άνοιξη του 2002, ήθελα εξάπαντος να γράψω για τους Ζαπατίστας στο Μεξικό… Αξίζει να διευκρινίσω επίσης ότι τα δυο πρώτα διηγήματα του βιβλίου Το βλέμμα του παιδιού και Χαμηλή πτήση, γραμμένα το 2009, αν και δεν μου είχαν ζητηθεί, γράφοντάς τα από δική μου ανάγκη, τα έγραψα σαν να μου είχαν ζητηθεί…

Έχετε κάποιο διήγημα που να το αγαπάτε ιδιαίτερα; Και αν ναι, γιατί και ποιο είναι αυτό; 

Ο παραληρηματικός μονόλογος Η μνήμη του νερού θα μπορούσε να είναι ένα από αυτά, κυρίως για το πώς, εντελώς αυτόματα, εν μέσω χάους, έπιασα την άκρη του νήματος για μιαν αφήγηση (και αφήγηση πρωτίστως σημαίνει: επιβάλλω τάξη στο χάος) της Νέας Υόρκης… Όπως θα μπορούσε επίσης να είναι ο θεατρικός μονόλογος Σας αρέσει ο Μπραμς; προσπαθώντας να «διεισδύσω», μέσω της γλώσσας κυρίως, στη μικρή ιστορία μιας νεαρής Ουκρανής που έπεσε θύμα του τράφικινγκ στη δεκαετία του ’90 από δικούς μας επιτήδειους… Αλλά το τρυφερά αγαπημένο μου είναι το χριστουγεννιάτικο και με τον τρόπο του Παπαδιαμάντη Ρολογάκι χειρός, ένα διήγημα που έγραψα για την «Καθημερινή» το 2007 με τη σκέψη μου σε μια Ρωσίδα οικονομική μετανάστρια αλλά και στη μητέρα μου, την «εσωτερική» μετανάστρια της δεκαετίας του ’50 (μόλις πριν από λίγους μήνες την είχα χάσει), κι έμεινα έκτοτε με την αίσθηση ότι χάρη σ’ αυτό το κειμενάκι μπόρεσα να τοποθετήσω για πάντα μέσα μου τις οφειλές μου σ’ αυτήν…

Αρκετά από τα διηγήματα της συλλογής έχουν ως αφορμή γεγονότα της επικαιρότητας. Μιλήστε μου για το πώς διαλέγετε, κάθε φορά, το υλικό σας από τις εφημερίδες.

Δεν διαλέγω εγώ το υλικό μου, αυτό με διαλέγει… Θέλω να πω, δεν υπάρχει κάποια ειδική διαδικασία ή μέθοδος. Απαραίτητη προϋπόθεση πάντως θα πρέπει να είναι η συνάντηση της δικής μου ανάγκης με το εξωτερικό ερέθισμα ή και το αντίστροφο: Η εγγενής δυναμική του εξωτερικού ερεθίσματος να είναι σε θέση να ανακινήσει μέσα μου την ανάγκη να ασχοληθώ μαζί του.

Τα κινήματα της ρωσικής πρωτοπορίας

  Έκθεση «Τα κινήματα της ρωσικής πρωτοπορίας - Έργα από τη συλλογή Κωστάκη. Αφιέρωμα στην Πρωτοπορία της Πετρούπολης

Εγκαίνια: Τετάρτη 25 Απριλίου 2012, 20.00

Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Μονή Λαζαριστών)

25 Απριλίου - 2 Σεπτεμβρίου 2012

Τα αριστουργήματα της συλλογής Κωστάκη του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης θα έχουν την ευκαιρία να δουν οι επισκέπτες της έκθεσης «Τα κινήματα της ρωσικής πρωτοπορίας -

 Έργα από τη συλλογή Κωστάκη. Αφιέρωμα στην Πρωτοπορία της Πετρούπολης» στον εκθεσιακό χώρο της Μονής Λαζαριστών, από τις 25 Απριλίου έως τις 2 Σεπτεμβρίου. (εγκαίνια: Τετάρτη 25 Απριλίου 2012, 20:00. Την έκθεση επιμελούνται οι Μαρία Τσαντσάνογλoυ και Αγγελική Χαριστού, Ιστορικοί τέχνης-Επιμελήτριες στο ΚΜΣΤ.

Η έκθεση είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να παρουσιάζει τα κινήματα της ρωσικής πρωτοπορίας με χρονολογική σειρά από τον συμβολισμό και τον μετεμπρεσιονισμό στον κυβοφουτουρισμό, τον σουπρεματισμό και τον κονστρουκτιβισμό.

Ποιά είναι η δημοφιλέστερη έκθεση στον κόσμο; Και γιατί;

                                                                                               Της Βασιλίκας Σαριλάκη
                                                                                                  art noise

Τον περασμένο μήνα, προς έκπληξη πολλών εμπειρογνωμόνων τέχνης, η εφημερίδα Τhe Art Newspaper ανακοίνωσε ότι το Rio’s Centro Cultural Banco do Brasil (CCBB) ήταν το μουσείο που φιλοξένησε τρείς από τις 10 δημοφιλέστερες εκθέσεις του 2011. Ήταν η έκθεση της γιαπωνέζας Mariko Mori, της πρωτοποριακής Laurie Anderson και το νούμερο ένα, ήταν η έκθεση "Ο Μαγικός Κόσμος του Escher", που έφτασε στο απίστευτο νούμερο των 10.000 επισκεπτών την μέρα ( ! ),δηλαδή 1.500 περισσότερων καθημερινών επισκεπτών από την έκθεση-υπερπαραγωγή "Alexander McQueen" που διοργάνωσε το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέα Υόρκης !!

Αλλά πώς ο M.C. Escher έγινε ο δημοφιλέστερος καλλιτέχνης του κόσμου; Και πώς η λατινοαμερικάνικη Βραζιλία έφτασε στην κορυφή της λίστας; Τα συμπεράσματα μπορεί να βοηθήσουν και τα δικά μας μουσεία..Να πως το είδαν κάποιοι άνθρωποι της τέχνης...

 

 

" Η έκθεση προσέλκυσε ένα νέο κοινό επειδή είναι διαδραστική, διασκεδαστική, γοητευτική, φθηνή. Οι άνθρωποι που την επισκέφθηκαν έστειλαν μηνύματα και φωτογραφίες στους φίλους τους, και μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα. Τα κοινωνικά δίκτυα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Το μουσείο πρωτοπόρησε, και κέρδισε επάξια  νέους θεατές " Pieter Tjabbes, επιμελητής και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο και πρώην διεθνής διευθυντής της Μπιενάλε του Σάο Πάολο...  ΕΔΩ η συνέχεια

Τάσος Λειβαδίτης - Ο ποιητής των μεγάλων ονείρων

       "Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει" 

   Τάσος Λειβαδίτης

 φωτο Ιριδίζον Όνειδος

Σαν σήμερα 20 Απριλίου 1922 γεννήθηκε ο ποιητής των μεγάλων ονείρων Τάσος Λειβαδίτης

                                  Ο μουσικός  

Συχνά τη νύχτα, χωρίς να το καταλάβω, έφτανα σε μια άλλη πόλη, δεν υπήρχε παρά μόνο ένας γέρος, που ονειρευόταν κάποτε να γίνει μουσικός, και τώρα καθόταν μισόγυμνος μες στη βροχή – με το σακάκι του είχε σκεπάσει πάνω στα γόνατα του ένα παλιό, φανταστικό βιολί, «το ακούς;» μου λέει, «ναι, του λέω, πάντα το άκουγα, ενώ στο βάθος του δρόμου το άγαλμα διηγόταν στα πουλιά το αληθινό ταξίδι

                      

 Περιμένοντας το βράδυ

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά

 κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα

κι η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο

ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες

στον καθρέφτη πρόσωπα

που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο

και ξανάρχονται επίμονα

σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο

το παρελθόν ένα αίνιγμα

η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.

Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος

άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι

οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό

οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο

κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε

όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση

Α, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θέε μου, τι ηδονές

τι όνειρα,

ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.

Αλλά τα βράδια 

Και να που φτάσαμε εδώ

Χωρίς αποσκευές

Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι

Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο

Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες

ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα

Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο

ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος

Αλλά τα βράδια τι όμορφα

που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε

τα ιδανικά της ανθρωπότητας,

αλλά τα πουλιά

πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,

που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα

πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται

Αλλά τα βράδια τι όμορφα

που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα

για να πεθαίνουν κι αλλού

και την απληστία

για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει

ένα φλάουτο κάπου

ή ένα άστρο συνηγορεί

για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα

που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,

μου ‘ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες

Φοράω το σακάκι του πατέρα

κι έτσι είμαστε δυο,

κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω

ήταν για να δώσω

έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα

που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη

μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί

σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει

παίρνει το μέρος των φτωχών

Αλλά τα βράδια τι όμορφα

που μυρίζει η γη!

Δως μου το χέρι σου..

Δως μου το χέρι σου

                                         

Βίντεο από την εκδήλωση - αφιέρωμα στον Τάσο Λειβαδίτη

από το  Τροφώνιο Ωδείο  και το βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση (Παγκόσμια ημέρα Ποίησης) 21 Μαρτίου 2010

                                           

                                   

    Αυτὸ το αστέρι ειναι γιὰ όλους ...

«Ναι, αγαπημένη μου

Εμείς γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε

για να μπορούμε να’ χουμε μια λάμπα,

ένα σκαμνί

ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί

ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.

Για να’ χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν,

ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε…»

                                          

 

                                        Τάσος Λειβαδίτης - Τέχνη

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται

και να σβήνουν,

και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα

γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα

ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,

και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ένοιωσα

ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,

και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους

φτωχούς,

είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,

θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,

συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που

έφτυσα,

έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον

αργά, ότι είσαι ένας άλλος

από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου

για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―

κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Τις νύχτες έκλαψα,

συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον

δαίμονα μέσα μου

που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,

τα πιο καθάρια μου όνειρα

και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαριές, τον πότισα αλκοόλ,

χρέη, εξευτελισμούς,

και πείναγε. Βούλιαξα σε μικροζητήματα

φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,

έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,

χωρίς κανείς να μου το ζητήσει

έκοψα μικρά-μικρά κομμάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα

στα σκυλιά.

Τώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια

μπορώ να γράψω

ένα στίχο, αληθινό.

 

Bιογραφικά: Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988). 

http://tassosleivaditis.wordpress.com/

Jannis Kounellis, Θέλω την επιστροφή της ποίησης μ’ όλα τα μέσα..

                                           Kounellis,  Untitled, 2003, Torrione Passari, Molfetta

                                            Από την έκθεση στο μουσείο Κυκλαδικής τέχνης

 Αναδημοσίευση από art noise    Της Βασιλίκας Σαριλάκη 
 
«Είδα το ιερό στα αντικείμενα καθημερινής χρήσης.. Θέλω την επιστροφή της ποίησης μ΄ όλα τα μέσα: με την άσκηση, την παρατήρηση, τη μοναξιά, το λόγο, την εικόνα, την εξέγερση.»
 Αυτό είναι το βασικό credo του πλέον διεθνούς Έλληνα καλλιτέχνη σήμερα κι ενός από τους σημαντικότερους του κόσμου. Με αφορμή την έκθεσή του στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, δημοσιεύω αυτούσια, χωρίς περικοπές την συνέντευξη που μου έδωσε παλιότερα, μέρος της οποίας δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή.Ένας ευαίσθητος αυτοεξόριστος, με γόνιμη σκέψη, μιλάει για τις πραγματικές αξίες του Ελληνισμού, για το τι σημαίνει μέτρο, ηθική υπόσταση, αρχαία τραγωδία. Κριτικάρει σφοδρά την Αμερικανική τέχνη και πολιτική, σχολιάζει την πτώση της Ευρωπαϊκής κουλτούρας, τις αναπηρίες της Ελληνικής τέχνης κι εξηγείται κατά πρόσωπο με την Ιστορία. Μιλάει τέλος, για το πραγματικό όραμα της τέχνης και για το τί κάνει ένα έργο σημαντικό.
 
 Τα αρχαία όνειρα.. Ο Γιάννης Κουνέλλης, γεννημένος το ΄36 στον Πειραιά, ζει τα τελευταία 56 χρόνια στην Ρώμη. Έχει εκθέσει παντού και φυσικά στην Ελλάδα (γκαλ. Bernier). Κεντρική φυσιογνωμία της arte povera, πίστεψε σε μια τέχνη που επηρεασμένη από το κλίμα του Μάη του ΄68 αντέταξε στον κυνισμό της υπερκατανάλωσης τα πρωτογενή, φτωχά υλικά της: χώμα, πέτρα, κάρβουνο, ράκη, ξύλο, φωτιά, οριοθετώντας έναν Ηρακλείτιο χώρο.. Η τέχνη βγήκε στον χώρο, κατάργησε το κάδρο και πολιτικοποιήθηκε. Ο καμβάς έγινε ατσάλι. Έκτοτε, οι εγκαταστάσεις του Κουνέλλη σφράγισαν την πρωτοπορία. Εφήμερες, θεατρικές, δραματικές, μελαγχολικές κάποτε, εμπνεύστηκαν από την Ιστορία κι εκφράστηκαν με μεστές φόρμες, δεμένες σε μια διαλεκτική αντίθεση.Περισσότερα

Οδ.Ελύτης "Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου"

                                       

του βάλτου    

   ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΘΕΑΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

                                     (1984)

                            ΤΕΤΑΡΤΗ, 1

Ολοένα τ' άλογα μασούν λευκά σεντόνια κι ολοένα εισχωρούν
θριαμβευτικά μέσα στην Απειλή.

Δρυς, οξιές, βαλανιδιές, ακούω να σέρνονται στη σκεπή της παλιάς
καρότσας όπου ρίχθηκα όπως όπως να φύγω. Ξαναπαίζοντας ένα
έργο που γυρίστηκε κάποτε στα κρυφά και πάλιωσε χωρίς να το
έχει δει κανένας.

Γρήγορα. Προτού ξεθωριάσουν οι εικόνες. Ή σταματήσουνε
άξαφνα - κι η ταινία η φθαρμένη κοπεί.

                            ΤΕΤΑΡΤΗ, 1 β

Κει κατά τα μεσάνυχτα είδα τις πρώτες φωτιές πάνω απ' τ' αερο-
δρόμιο.

Πιο δω το μαύρο κενό.

Ύστερα φάνηκε να 'ρχεται η flora mirabilis ορθή πάνω στο άρμα της
και αδειάζοντας από 'να πελώριο χωνί λουλούδια.

Τα θύματα έσκυβαν κι έπαιρναν τη στάση που είχαν πριν χωρίσουν
από τη Μητέρα.

Στο κοτσάνι της νύχτας η σελήνη σπάραζε.

                            ΠΕΜΠΤΗ, 2

«Αρτίνη»... «Κλεώπα»... «Βαρνάβα»... μα τι γένους είναι λοιπόν ο
τόπος αυτός που κηδεύεται; Πρέπει να βγάλω τ' άμφια, να φορέσω
πάλι τον χρυσό μου θώρακα και να βγω με τη ρομφαία στο χέρι.

Κάντε πέρα τα παιδιά. Κρεμάστε τα μαύρα στα μπαλκόνια. Κιόλας
ακούγεται η στρατιωτική μουσική να πλησιάζει.

Προσοχή! Παρουσιάστε αρμ!

                            ΠΕΜΠΤΗ. 2 β

Κάπου κλαίνε και θολώνει μεριές μεριές ο αέρας.
Η Σιθωνία χάθηκε, την καλύψανε τα νερά.

Είναι κάτι φοβερά γεγονότα που όλο μου τ' αφαιρεί ο Θεός, και ο
νους όλο πάλι μου τα προσθέτει.

Κάτι πράσινο μέσα μου αλλά μαυριδερό που οι σκύλοι το αλυχτάνε.

Και μια θάλασσα φερμένη από πολύ μακριά, μυρίζοντας ακόμη
αυγό του Κύκνου.

                            ΠΕΜΠΤΗ, 2 γ

Έβαλα τα βιβλία μου στα ράφια, και στη γωνιά μια λυπημένη Αγ-
γελική.

Το ποσοστό της ομορφιάς που μου αναλογούσε πάει, το ξόδεψα όλο.

Έτσι θέλω να μ' έβρει ο ερχόμενος χειμώνας, χωρίς φωτιά, μ' ένα
κουρελιασμένο παντελόνι, ν' ανακατεύω άγραφα χαρτιά σαν να ο-
δηγάω την ορχήστρα την εκκωφαντική ενός ανεκλάλητου Παρα-
δείσου.

                            ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 3

Λοξά, επιμήκη μάτια, χείλη, αρώματα σαν από πρώιμο ουρανό με-
γάλης θηλυκής γλυκύτητας και θανάσιμου πότου. Έγειρα με το πλάι - σχεδόν μπατάρισα - μες στους ψαλμούς των
Χαιρετισμών και την ψύχρα των ανοιχτών κήπων.

Έτοιμος για τα χείριστα.

                            ΣΑΒΒΑΤΟ, 4

Κει που ανέβαινα το στενό, βρεμένο καλντερίμι - πάνε κάπου τρα-
κόσια τόσα χρόνια - ένιωσα ν' αναρπάζομαι «δια χειρός» Ισχυρού
Φίλου, και πραγματικά, όσο να συνέλθω, έβλεπα να μ' ανεβάζει με
τις δύο γιγάντιες φτερούγες του ο Δομήνικος, ψηλά στους ουρα-
νούς του

                                                                    τη φορά τούτη γιομάτους
πορτοκαλιές και νερά μιλητικά της πατρίδας.

                            ΚΥΡΙΑΚΗ, 5

Ξάφνου, με το που άνοιξα τα ξεχαρβαλωμένα παραθυρόφυλλα, με-
γάλωσε η αυλή. Το αλεξίπτωτο που κατέβαινε δεν το 'βλεπε άλλος
κανείς. Μόνον κάτι πρόγονοί μου αγριωποί και ταλαιπωρημένοι
παρακολουθούσανε τη σκηνή από την άλλη όχθη και κάθε τόσο ρί-
χνανε μπαλωθιές στον αέρα.

Γέμισε ο τόπος λέξεις ελληνικές ανορθόγραφες, από παλιά προι-
κοσύμφωνα και όρκους Φιλικών. Όπου πήρα να δακρύζω έτσι
καθώς είχα δει κάποτε τον πατέρα μου, τον Αύγουστο του '22.

Ύστερα φάνηκαν από μακριά να 'ρχονται ο ενωμοτάρχης με τον το-
πογράφο της περιοχής κι ευθύς η αυλή ξαναπήρε τις αληθινές της
διαστάσεις. 

                            ΚΥΡΙΑΚΗ, 5 β

                                                                 Το τέλος του Αλέξανδρου

Δίπλωσε τις τέσσερις εποχές κι απόμεινε σαν δέντρο που του σώ-
θηκε ο αέρας.

Ανακάθισε ύστερα κι έβαλε ήρεμα στο πλάι του τον γκρεμό.

Από τ' άλλο μέρος άπλωσε προσεχτικά ένα κομμάτι θάλασσας, όλο
ριπές γαλάζιες.

Ώρες πέρασαν ώσπου, κάποια στιγμή, των γυναικών τα μάτια σκαρ-
δαμύσανε.

Τότε μπήκε η Κερά κι αυτός ξεψύχησε.  

                    
    

Διονύσιος Σολωμός

Σαν σήμερα 8 Απριλίου 1798 γεννήθηκε ο Διονύσιος Σολωμός.

Ο Ἀπρίλης μὲ τὸν Ἔρωτα χορεύουν καὶ γελοῦνε,

κι ὅσ᾿ ἄνθια βγαίνουν καὶ καρποὶ τόσ᾿ ἄρματα σὲ κλειοῦνε. Λευκὸ βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει

Καὶ μὲς τὴ θάλασσα βαθειὰ ξαναπετειέται πάλι,

Κι᾿ ὁλόλευκο ἐσύσμιξε μὲ τ᾿ οὐρανοῦ τὰ κάλλη.

Καὶ μὲς τῆς λίμνης τὰ νερά, ὅπ᾿ ἔφθασε μ᾿ ἀσπούδα

Ἔπαιξε μὲ τὸν ἴσκιο τῆς γαλάζια πεταλούδα,

Ποὺ εὐωδίασε τὸν ὕπνο της μέσα στὸν ἄγριο κρίνο·

Τὸ σκουληκάκι βρίσκεται σ᾿ ὥρα γλυκειὰ κ᾿ ἐκεῖνο.

Μάγεμα ἡ φύσις κι᾿ ὄνειρο στὴν ὀμορφιὰ καὶ χάρη,

Ἡ μαύρη πέτρα ὁλόχρυση καὶ τὸ ξερὸ χορτάρι·

Μὲ χίλιες βρύσες χύνεται, μὲ χίλιες γλῶσσες κρένει:

Ὅποιος πεθάνῃ σήμερα χίλιες φορὲς πεθαίνει.

Τρέμ᾿ ἡ ψυχὴ καὶ ξαστοχᾶ γλυκὰ τὸν ἑαυτό της.

                                

 Ο Διονύσιος Σολωμός (8 Απριλίου 1798 - 9 Φεβρουαρίου 1857) ήταν Ζακυνθινός Έλληνας ποιητής, περισσότερο γνωστός για τη συγγραφή του ποιήματος Ύμνος εις την Ελευθερίαν το 1823, οι πρώτες δυο στροφές του οποίου έγιναν ο ελληνικός εθνικός ύμνος. Κεντρικό πρόσωπο της Επτανησιακής σχολής, ο Διονύσιος Σολωμός θεωρήθηκε και θεωρείται ο εθνικός ποιητής της Ελλάδας, όχι μόνον γιατί έγραψε τον Εθνικό Ύμνο, αλλά και γιατί αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση (κρητική λογοτεχνία, Δημοτικό τραγούδι) και ήταν ο πρώτος που καλλιέργησε συστηματικά τη δημοτική γλώσσα και άνοιξε τον δρόμο για τη χρησιμοποίησή της στη λογοτεχνία, αλλάζοντας ακόμη περισσότερο τη στάθμη της. Σύμφωνα με τις απόψεις του δημιουργούσε «από τον ρωμαντισμό μαζί με τον κλασικισμό ένα [...]είδος μιχτό, αλλά νόμιμο.
Εκτός από τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν, τα σπουδαιότερα έργα του είναι: Ο Κρητικός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ο Πόρφυρας, Η Γυναίκα της Ζάκυνθος, Λάμπρος. Το βασικό χαρακτηριστικό της ποιητικής παραγωγής του είναι η αποσπασματική μορφή: κανένα από τα ποιήματα που έγραψε μετά τον Ύμνο εις την Ελευθερίαν δεν είναι ολοκληρωμένο και με ελάχιστες εξαιρέσεις, τίποτα δεν δημοσιεύτηκε από τον ίδιο. Ο Κώστας Βάρναλης περιέγραψε εύστοχα την αποσπασματικότητα του σολωμικού έργου με τη φράση «...(Ο Σολωμός) πάντα τα έγραφε, αλλά ποτές του δεν τα έγραψε».βικιπαίδεια 

Διονύσιος Σολωμός - Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι

"Ο Μεγάλος ερωτικός του Π.Βούλγαρη" στην Κινηματογραφική Λέσχη Λιβαδειάς

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ    

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ (ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ 5)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012 9.Ο0 ΜΜ.

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ

ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ

O Μεγάλος Ερωτικός είναι μια σειρά από δέκα ερωτικά τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους Σαπφούς, Ελύτη, Μυρτιώτισσας, Σαραντάρη, Kαβάφη κ.α.

Στην ταινία, ο κινηματογραφικός φακός μεταφράζει τη συγκίνηση από την ηχητική ερωτική ατμόσφαιρα της μουσικής. Kάνει ένα οπτικό ταξίδι μέσα στην Αθήνα· τη νοσταλγική Αθήνα του χθες· την αλλιώτικη μεγαλούπολη του σήμερα· την Αθήνα των ερωτευμένων· την Αθήνα των τουριστών. Παράλληλα με το ταξίδι στην πόλη, παρακολουθούμε τη διαδικασία εγγραφής των τραγουδιών μέσα στο στούντιο. Σε ορισμένα σημεία της ταινίας πρωταγωνιστεί το ίδιο το κινηματογραφικό συνεργείο. H ταινία είναι ένα ελεύθερο παιχνίδι της εικόνας και του ήχου.

Σαν σήμερα... Μαρία Πολυδούρη

 1η Απριλίου  1902 γεννήθηκε η Μαρία Πολυδούρη

«Το πιο λεπτό άνθος με το πιο δυνατό άρωμα μέσα σ’ όλη τη νεοελληνική ποίηση»,

Μαρία Πολυδούρη

“1η Απριλίου 1922: Να η μέρα μου! Η ημέρα που ήρθα στον κόσμο μέσα σ’ ένα σπιτάκι όμορφο, γεμάτο φως ημέρα που άκουσα τα πρώτα κελαηδήματα των πουλιών, είδα τα πρώτα ρόδα του έαρος. Επέρασαν από τότε είκοσι χρόνια και θα μπορούσα να πιστέψω ότι μόλις τα δέκα έχω περάσει. Και όμως πόσες στιγμές, ημέρες, μήνες, χρόνια λύπης και απελπισίας, στεναγμών και δακρύων βρίσκονται μέσα σ’ αυτήν την ζωή των 20 ετών. Κι’ ακόμα πόσες φορές είμαι πολύ-πολύ περισσότερο από 20 ετών με τις νευρικές χειρονομίες μου, τις ρυτίδες του μετώπου μου, την μελαγχολική σιωπή μου!

Ο μήνας που μου έδωκε την ζωή και ο μήνας που όταν μπει μου παίρνει κάθε ίχνος ζωής! Μια μελαγχολία χωρίς όρια με πνίγει, μια πλήξη τρομερή με παραλύει, μια νευρικότης με πεθαίνει. Απρίλιε… Απρίλιε πόσο ευχάριστα μου ψάλλεις τη δυστυχία μου, μου θυμίζεις ότι μου λείπει… με απελπίζεις”.

 Βιογραφικά

Γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1902 στην Καλαμάτα και ήταν κόρη του φιλολόγου Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην Καλαμάτα, ενώ είχε φοιτήσει σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών.
Στα γράμματα εμφανίστηκε σε ηλικία 14 ετών με το α"Ο πόνος της μάνας". Αναφέρεται στο θάνατο ενός ναυτικού που ξέβρασαν τα κύματα στις ακτές των Φιλιατρών και είναι επηρεασμένο από τα μοιρολόγια που άκουγε στη Μάνη. Στα 16 της διορίστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας και παράλληλα εξέφρασε ζωηρό ενδιαφέρον για το γυναικείο ζήτημα. Το 1920, σε διάστημα σαράντα ημερών, έχασε και τους δύο γονείς της.
Το 1921 μετατέθηκε στη Νομαρχία Αθηνών και παράλληλα εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην υπηρεσία της εργαζόταν και ο ομότεχνός της Κώστας Καρυωτάκης. Γνωρίστηκαν και μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας σφοδρός έρωτας, που μπορεί να κράτησε λίγο, αλλά επηρέασε καθοριστικά τη ζωή και το έργο της.
Συναντήθηκαν για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1922